ذکر مصیبت: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ذکر مصیبت''' سنّتى در جهت احیاى یاد و نام ائمّه و مطرح نگه داشتن حادثۀ [[عاشورا]] است.

== کیفیت ذکر مصیبت ==

در این برنامه، چه بصورت مقطع پایانى سخنرانى و موعظه و چه بصورت مستقل،حوادث [[کربلا]] و کیفیّت شهادت [[حسین بن على (ع)|امام حسین(ع)]] و یاران او و نیز امامان دیگر بصورتى سوزناک نقل مى‌شود که سبب تحریک عواطف و گریستن بر [[حسین بن على (ع)|سیدالشهدا]] مى‌گردد. نقل حوادث بر اساس مقتلها انجام مى‌گیرد و شایسته است که از منابع معتبر و شعرهاى خوب استفاده مى‌شود تا موجب وهن به مقام معصومین و خاندان عصمت نگردد.  

[[زین العابدین «ع»|امام سجاد(ع)]] که بیست سال به یاد [[عاشورا]] مى‌گریست،مى‌فرمود یاد شهادت فرزندان فاطمه چشمانم را پراشک مى‌کند: «انّى لم اذکر مصرع بنى فاطمة الاّ خنقتنى لذلک عبرة» <ref>بحار الأنوار،ج ۴۵،ص ۱۰۹.</ref> با این حساب، یاد حادثه و یادآورى آن مظلومیّتها خودش کافى است تا مستمعان را بگریاند و نیازى به آمیختن دروغ یا نقل حرفهاى بى‌اساس در ذکر مصیبت و مرثیه‌خوانى نیست.

البته باید ذاکران و مرثیه‌خوانان، هم شایستگى این منصب حسّاس را داشته باشند و هم در محتواى مرثیه‌خوانى خود دقّت داشته باشند و نصایح بزرگان را در آداب آن به کار بندند

== کارکرد ==

ذکر مصیبت، سبب تعمیق نهضت حسینى و پیوند عاطفى و قلبى شیعه با سیّدالشهداست و نقشۀ دشمنان اهل بیت را که کوشش در محو جنایات خویش داشتند، نقش بر آب مى‌کند و جامعه را هوادار اهل بیت و خصم ظالمان مى‌پرورد. <ref>ر.ک:«نقش انقلابى یاد و یادآوران»،شریعتى.بحار الأنوار،ج ۴۴،ص ۲۷۸، احادیث گریستن و عزادارى بر سید الشهداء را آورده است.</ref>

== منبع ==

* جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۱۷۹-۱۸۰.

== پی‌نوشت ==