نماز: تفاوت میان نسخه‌ها

پایۀ دین بر '''نماز''' استوار است.

جهادهاى پیامبر و نبردهاى [[امام على(ع)]] و نهضت حسینى، همه براى اقامۀ نماز و ایجاد و تقویت رابطۀ بندگى میان خالق و مخلوق است. در نهضت عاشورا، نماز جایگاه مهمى دارد.  

خصلت یاران شهید او، روح معنوى و حال عبادت و نیایش و نماز بود و شب عاشورا، زمزمۀ نماز و نیایش آنان در خیمه‌هایشان پیچیده بود. به گفتۀ مورّخان «لهم دوىّ کدوىّ النّحل و هم ما بین راکع و ساجد و قارئ للقرآن» <ref>حیاة الامام الحسین،ج ۳،ص ۱۷۵.</ref> همۀ شب را به نماز مشغول بودند. به نقل تاریخ ابن اثیر، شب که شد، تمام شب را به نماز و استغفار و تضرّع و دعا پرداختند. صبح عاشورا نیز،حسین بن على(ع) پس از نماز صبح با یاران، نفرات خود را سازماندهى کرد.<ref>الکامل،ج ۲،ص ۵۶۰.</ref>

ظهر عاشورا، [[ابو ثمامۀ صائدى]]، وقت نماز را به یاد حضرت آورد. حضرت نیز او را دعا کرد که: خداوند تو را از نمازگزاران ذاکر قرار دهد.

حتّى معتقدان و امیدواران به شفاعت حسین(ع) نیز باید اهل نماز باشند. چون شفاعت بى‌نمازان نخواهد رسید. دریغ و افسوس از کار آنان که در ایّام سوگوارى به عزادارى و سینه زنى و نوحه‌خوانى و دسته و هیأت مى‌روند، امّا نسبت به نمازهاى واجب بى‌اعتنایند.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۴۵۱-۴۵۲.

<references />

[[رده:مفاهیم اسلامی]]