شاه نعمت اللّه ولی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

'''شاه نعمت اللّه ولی''' از اقطاب بزرگوار و عرفای مشهور قرن هشتم و نهم هجری است.{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده

| تاریخ تولد            = 14 ربیع الاول سال 731 هجری قمری

| تاریخ مرگ              = 23 رجب سال 832 هچری قمری

شاه نعمت الله ولی چراغ تصوف اسلامی را در عصر خویش فروغ تازه‌ای بخشید. او در روز دوشنبه 14 ربیع الاول سال 731 ه ق. در شهر حلب متولد شد. پدرش میر عبد اللّه از بزرگان قوم عرب و مرشدان وقت بود و مادرش از خوانین شبانکاره فارس. خود می‌نویسد نسبت من با نوزده واسطه به حضرت رسول (ص) می‌رسد.

این سلسله که اکثر سلسله‌های صوفیه از آن منشعب شده بود ام السلاسل نامیده می‌شد و پس از جناب شاه، این سلسله به نام نعمت اللهی معروف گردید، و تاکنون هم به همین نام مشهور می‌باشد. شاه نعمت اللّه هفت سال مرشد خود، شیخ عبد اللّه را خدمت کرد و از محضرش کسب فیض نمود و خود از شاگردی به استادی و از مریدی به مرادی رسید. پس از ترخیص از محضر جناب شیخ، دومین دوره از سفرهای طولانی او به ممالک مختلف آغاز گردید. لیکن این بار به عنوان مرشد کامل و قطب وقت، تا هرکجا تشنه لبی می‌یافت او را سیراب سازد. در هرات با نوه‌ی جناب میر حسینی هروی پرسنده «سؤالات گلشن راز» <ref>این سئوالات در زمینه موضوعات گوناگون عرفانی فلسفی است که توسط شیخ محمود شبستری در قالب کتاب «گلشن راز» پاسخ داده شده است. طالبین به کتاب مذکور مراجعه نمایند.</ref> ازدواج کرد و ثمره‌ی این ازدواج فرزند صوری و معنوی او برهان الدّین خلیل اللّه (متولد 775 هجری) بود که پس از پدر به مقام قطبیت سلسله‌ی نعمت اللهی رسید.

پس از مدتی به کرمان و ماهان سفر کرد و مدت 25 سال پایان عمر خویش را در آنجا گذراند. او قریب صد سال زندگی کرد و سرانجام در روز پنجشنبه 23 رجب سال 832 و به قولی 834 هجری در کرمان از دنیا رفت و جنازه‌اش را تا ماهان بر دوش گرفتند و در آنجا به خاک سپردند.

شاه نعمت اللّه در زمینه‌ی تصوف اقداماتی نمود که باعث شد وضع صوفیه رونق تازه‌ای به خود بگیرد. هم چنین او علاوه بر ارشاد مریدان اوقاتی را صرف فلاحت می‌کرد و این عمل را سرمشق مریدان خود قرار داد و آنان وارد فعالیت اجتماعی شدند و از بیکاری و تنبلی کناره گرفتند و با فعالیت اجتماعی و معاشرت و مجالست با خلق خدا و خدمت به آنها انبساط خاطر و طرب یافتند.

اساسی‌ترین اقدام شاه نعمت اللّه این بود که تصوف را امری انحصاری به شمار نمی‌آورد و در به روی مشتاقان گشود و هر که را طالب مکتب توحید دید الفبای محبت را به او آموخت.

شاه نعمت اللّه در زمانی می‌زیست که بازار شعر و شاعری در ایران کاملا رواج داشت. او پس از شصت سالگی یعنی در اواخر حکومت امیر تیمور و اوایل حکومت پسرش شاهرخ شروع به سرودن اشعار خویش کرد. گورکانیان عموما برای شعر و اصحاب قلم و هنرمندان احترام به سزایی قائل بودند و حتی در حلقه‌ی ارادت آنان در می‌آمدند.

شاه نعمت اللّه از شعرای طراز اول و مشهور عصر خویش به شمار می‌آید. اما شهرت او بواسطه‌ی اشعارش نیست بلکه او عارفی است که بیان حقیقت می‌کند و آن را به لباس شعر در می‌آورد. اشعار او همه دارای مضامین عرفانی است. دیوانش شامل 1550 غزل، 39 قصیده، 71 مثنوی و 294 رباعی است. شاه نعمت اللّه آنچه را در دیوان اشعار خود به نظم درآورد در طی رسالات خویش به نثر بیان داشته است. <ref>کلیات اشعار شاه نعمت اللّه ولی؛ مقدمه با تلخیص، ص 3 و 21.</ref>

{{ب| نعمت اللّه رند سرمست است و با ساقی حریف‌|این چنین یار خوشی بهر خدا را دوست دار <ref> همان؛ ص 318.</ref> }}  

{{ب| بر در شهر ولایت خانه‌ای باید گرفت‌|خیمه در دار السلام اولیا باید زدن <ref>همان؛ ص 662 و 663.</ref> }}

{{ب| نیک سخن باشدش هرکه لسان وی است‌|هرکه لسان وی است نیک سخن باشدش <ref>همان؛ ص 757.</ref> }}

{{پایان شعر}}

 

{{شعر}}

{{ب| علم تو باشد همه از قیل و قال‌|وان من میراث من از جدّ من <ref>همان؛ ص 821.</ref> }}

*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 778-780.]