عنقاى اصفهانى: تفاوت میان نسخه‌ها

۱۱٬۰۰۳ بایت حذف‌شده ،  ‏۱۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۰
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''عنقای اصفهانی''' (زاده 1260 در اصفهان- درگذشته 1308 در اصفهان) از شعرای سده سیزدهم بود.
'''عنقای اصفهانی''' (١٢٦٠ ه. ق- ١٣٠٨ ه. ق) از شعرای سده سیزدهم بود.
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    =عنقای اصفهانی
| نام                    =عنقای اصفهانی
| تصویر                  =Onaghaye esfehani.jpg
| تصویر                  =Onaghaye esfehani.jpg
| توضیح تصویر            =
| توضیح تصویر            =
| نام اصلی              =میرزا محمد حسین
| نام اصلی              =میرزا محمدحسین
| زمینه فعالیت          = شعر و ادبیات
| زمینه فعالیت          = شعر و ادبیات
| ملیت                  =ایرانی
| ملیت                  =ایرانی
| تاریخ تولد            =1260
| تاریخ تولد            =١٢٦٠ ه. ق
| محل تولد                =اصفهان
| محل تولد                =اصفهان
| والدین                = فرزند [[همای شیرازی‌|هماى شیرازى]]
| والدین                = فرزند [[همای شیرازی‌|هماى شیرازى]]
| تاریخ مرگ              =1308
| تاریخ مرگ              =١٣٠٨ ه. ق
| محل مرگ                =اصفهان
| محل مرگ                =اصفهان
| علت مرگ                =مسمومیت ناشی از نوشیدن قهوه زهرآگین
| علت مرگ                =مسمومیت ناشی از نوشیدن قهوه زهرآگین
خط ۱۹: خط ۱۹:
|اتفاقات مهم            =
|اتفاقات مهم            =
| نام دیگر              =
| نام دیگر              =
|لقب                    =ملک الشعرا
|لقب                    =ملک‌الشعرا
|بنیانگذار              =
|بنیانگذار              =
| پیشه                  =شاعر و خوشنویس
| پیشه                  =شاعر و خوشنویس
خط ۴۸: خط ۴۸:
==زندگینامه==
==زندگینامه==


نامش میرزا محمد حسین، تخلص شعرى‌اش «عنقا» ملقب به «ملک الشعرا» و بزرگ‌ترین فرزند [[همای شیرازی‌|هماى شیرازى]] از شعراى پرآوازۀ سدۀ سیزدهم هجرى و برادر [[طرب اصفهانى]] و [[سها|سُهاى اصفهانى]] بود. عنقا نزد پدرش به تحصیل علوم و فنون و خوشنویسى پرداخت و غالبا با شعرا و عرفا معاشر بود. فنون ادب فارسی و عربی و علوم عقلی و نقلی به خصوص فلسفه و عرفان را نزد پدر و دیگر اساتید در اصفهان آموخت. عنقا در انجمن‌های شعرای اصفهان نظیر انجمن «ابوالفقراء» و انجمن‌های بعد از آن شرکت می‌کرد و جزو شعرای طبقه‌ی اول محسوب می‌شد. به سال 1286 هجری انجمن در خانه‌ی عنقا برگزار شد. وی علاوه بر شاعری خوشنویس بود که این هنر را در نزد پدر و میرزا عبدالحسین گلستانه آموخته بود. او در سفری به تهران به سال 1292 هجری به دربار ناصرالدّین شاه قاجار راه یافت و لقب «ملک الشعرایی» را دریافت نمود.
نامش میرزا محمدحسین، تخلص شعرى‌اش «عنقا» ملقب به «ملک‌الشعرا» و بزرگ‌ترین فرزند [[همای شیرازی‌|هماى شیرازى]] از شعراى پرآوازۀ سدۀ سیزدهم هجرى و برادر [[طرب اصفهانى]] و [[سها|سُهاى اصفهانى]] بود. وی در سال ١٢٦٠ هجری قمری در اصفهان به دنیا آمد. عنقا نزد پدرش به تحصیل علوم و فنون و خوشنویسى پرداخت و غالبا با شعرا و عرفا معاشر بود. فنون ادب فارسی و عربی و علوم عقلی و نقلی به خصوص فلسفه و عرفان را نزد پدر و دیگر اساتید در اصفهان آموخت. عنقا در انجمن‌های شعرای اصفهان نظیر انجمن «ابوالفقراء» و انجمن‌های بعد از آن شرکت می‌کرد و جزو شعرای طبقه‌ی اول محسوب می‌شد و در سال ١٢٨٦ ه. ق انجمن در خانه‌ی عنقا نیز برگزار شد. وی علاوه بر شاعری خوشنویس بود که این هنر را در نزد پدر و میرزا عبدالحسین گلستانه آموخته بود. او در سفری به تهران در سال ١٢٩٢ ه. ق  به دربار ناصرالدّین شاه قاجار راه یافت و لقب «ملک‌الشعرایی» را دریافت نمود.
 
عنقا در سال ١٣٠٨ ه. ق در اصفهان به علت مسمومیت ناشی از نوشیدن قهوه زهرآگین درگذشت.


==آثار==
==آثار==
طبع عنقاى اصفهانى در قصیده متأثر از شیوه متقدمین بوده و غالبا در سبک خراسانى شعر می‌سروده ولى در غزل و مراثى به سبک عراقى متمایل بوده است. مدایح غرّایی در مدح امام علی (ع) و مراثی کربلا در دیوان او قرار دارد.<ref>برگزیده دیوان سه شاعر اصفهان؛ زندگانی عنقا با تلخیص، ص 3- 84.</ref>
سبک عنقاى اصفهانى در قصیده متأثر از شیوه متقدمین بوده و غالبا در سبک خراسانى شعر می‌سروده ولى در غزل و مراثى به سبک عراقى متمایل بوده است. مدایح غرّایی در مدح امام علی (ع) و مراثی کربلا در دیوان او قرار دارد.<ref>برگزیده دیوان سه شاعر اصفهان؛ زندگانی عنقا با تلخیص، ص 3- 84.</ref>
 
===برگزیده اشعار===
 
{{شعر}}
{{ب| چون شد شهید زهر جفا شاه دین حسین‌|جن و ملک ز ماتم او سوگوار شد }}
 
{{ب| امشب دوباره زینب محزون یتیم گشت‌|امشب دوباره کلثوم از غم فگار<ref>فگار: آزرده، خسته.</ref> شد }}
 
{{ب| ای دوستان ز دیده روان خون دل کنید|کز جور خصم چشم فلک اشکبار شد }}
 
{{ب| آه از دمی که در صف میدان، شه شهید|بر تیغ کافران ستمگر دچار شد }}
 
{{ب| جانش چو جعد قاسم آشفته شد پریش‌|روزش چو موی اکبر ناکام تار شد }}
 
{{ب| در خون چشم لاله رخانش، ز تیغ کین‌|دامان دشت کرب و بلا لاله‌زار شد }}
 
{{ب| هر آهویش به دست گرازی اسیر گشت‌|هر بلبلش به چنگ بازی شکار شد }}
 
{{ب| این هر دو ماه بود زمان عزای ما|کز گریه چشم‌ها همه ابر بهار شد<ref> برگزیده‌ی دیوان سه شاعر اصفهان؛ ص 897.</ref> }}
{{پایان شعر}}
 
 
{{شعر}}
'''مرثیه:'''
 
{{ب| گلستان روی اصغر چونکه آید در خیالم‌|غنچه پیکان گردد اندر چشم و چون بلبل بنالم }}
 
{{ب| غنچه‌ی پیکان چو بر حلق علی اصغر آمد|خون روان شد جای آب از چشم و شد شوریده حالم }}
 
{{ب| موی مشکین علی اصغر چو از خون گشت رنگین‌|سال و مه از مویه مویم، روز و شب از ناله نالم }}
 
{{ب| یاد یاقوت لب لعل علی اصغر کنم چون‌|خاک با دم گر نگردد دامن از خون مال مالم }}
 
{{ب| قمری باغ حسینی از نوا افتاد من چون‌|با هزاران شور همچون بلبل شیدا ننالم }}
 
{{ب| با دو چشم تر سکینه گفت با عباس کای عم!|خشک شد مرجان لعل اصغر شیرین مقالم }}
 
{{ب| خیز و بنشانش عطش از جرعه‌ی آبی و بنشان‌|آتش دل را که از سوزش زبان گردیده لالم }}
 
{{ب| خیز و مادر لحظه‌ای بنشین و بنشان آتش دل‌|کز جفای چرخ شام هجر شد صبح وصالم }}
 
{{ب| بر سر نعش علی اکبر بزاری گفت لیلی‌|کز غمت مجنون شدم بر پا نه از گیسو عقالم }}
 
{{ب| مو بمو شرح پریشانی لیلی تا شنیدم‌|همچو گیسوی علی اصغر پریشان گشت حالم }}
 
{{ب| راستی چون در گلستان بنگرم سرو و گلی را|قامت و روی علی اکبر آید در خیالم }}


{{ب| ماه چون خورشید کسب از سایه‌ی من نور کردی‌|این زمان از جور گردون زرد رو همچون هلالم }}
==اشعار==


{{ب| ماه رویم منخسف از سیلی شمر و سنان شد|من که اندر ابر خجلت رفت خورشید از جمالم }}
=== مرثیه ===
 
{{ب| گر هزاران کوه قافم هست عصیان غم ندارم‌|تا چو «عنقا» چاکر و مدحتگر معصوم و آلم }}
{{پایان شعر}}
{| style="margin: 0 auto; "
{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> گلستان روی اصغر چونکه آید در خیالم‌</span>
| class="b" |<span class="beyt"> گلستان روی اصغر چونکه آید در خیالم‌</span>
خط ۱۶۴: خط ۱۱۷:




{{شعر}}
{{ب| چون لب خشک علی اصغر آید در خیالم‌|خوش‌تر این باشد زبان گردد بکام از غصه لالم }}
{{ب| راستی آن به که گردد مژّگان پیکان بچشمم‌|غنچه‌ی لعل علی اصغر چو آید در خیالم }}
{{ب| گشت مالامال خون قنداق اصغر چون ز پیکان‌|دامن از سیلاب اشک آن به که گردد مال مالم }}
{{ب| گفت اندر قتلگه با نعش شاه دین سکینه‌|کای پدر نه بر سرم نک دستی و بشنو مقالم }}
{{ب| سوختم از آتش دوری مسوزان بیش از اینم‌|ساختم با درد مهجوری بپرس آخر ز حالم }}
{{ب| گرددم افزون پریشانی و روزم شب نماید|گیسوی مشکین قاسم چونکه آید در خیالم }}
{{ب| از خروش زینب بی‌یار محزون در خروشم‌|وز ملال خاطر کلثوم دلخون پر ملالم }}
{{ب| تار گیسویم بچنگ ظالمی افتاد و از کین‌|گوشوارم برد و داد از زخم سیلی گوشمالم }}
{{ب| عذرخواهان شاه گفتش کز کجا دست و سر آرم‌|منکه از سم ستوران مخالف پایمالم }}
{{ب| زیر خنجر شاه دین با شمر گفت ای ظالم دون‌|از طپش در التهابم وز عطش در اشتغالم }}
{{ب| گر ترا مقصود قتل من بود آن تیغ و آن سر|دیگر ای ظالم چه می‌خواهی تو از اهل و عیالم }}
{{ب| زد عطش آتش بجانم سوخت مغز استخوانم‌|آخر ای بی‌رحم سنگین دل ترحّم کن بحالم }}
{{ب| منکه جبریلم ز خدمت سرور خیل ملک شد|چون شد اکنون پایمال مرکب اهل ضلالم }}
{{ب| خوشتر آن باشد گلستان حسینی خشک چون شد|روز و شب در قاف غم «عنقا» چو بلبل می بنالم }}
{{پایان شعر}}
{| style="margin: 0 auto; "
{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> چون لب خشک علی اصغر آید در خیالم‌</span>
| class="b" |<span class="beyt"> چون لب خشک علی اصغر آید در خیالم‌</span>
خط ۲۷۴: خط ۱۹۸:


{{ب| عنقا بسرا نوحه‌ی دلسوز جگرکاه‌|مقبول حسین از شعرا بلکه تو باشی }}  
{{ب| عنقا بسرا نوحه‌ی دلسوز جگرکاه‌|مقبول حسین از شعرا بلکه تو باشی }}  
{{پایان شعر}}
{{شعر}}
{{ب| گر ز چشم دل بیاد لعل اصغر خون نباری‌|مردمان گویند هیچت نیست ای جان رسم یاری }}
{{ب| غنچه‌ی پیکان شد آگه از دهان اصغر ار نه‌|هیچکس آگه نشد این نکته را از هوشیاری }}
{{ب| در خیالم چون لب خشک علی اصغر آید|خوشتر آن باشد بگریم همچو ابر نو بهاری }}
{{ب| بشنود گر طیب مشکین گیسوی پرچین اکبر|نافه خون دل خورد در ناف آهوی تتاری }}
{{ب| ام لیلی گشت مجنون، زلف چون زنجیر اکبر|دید اندر خاک و خون افتاده بی‌عزّت بخواری }}
{{ب| گفت مادر خیز و بنشین شانه زن بر موی مشکین‌|تا پریشانی ما آشفتگان را جمع آری }}
{{ب| آفتاب برج عصمت زینب غمدیده گفتا|مو کِنان مویه کُنان با نعش شاه دین به زاری }}
{{ب| خیز و بنشین ای برادر دختران خویش بنگر|بی‌پدر بی‌عم و مادر سر برهنه بی‌عماری }}
{{ب| ناگهان آوازی از بریده حلقومش برآمد|غم مخور خواهر زمانی صبر کن در سوگواری }}
{{ب| چون برآمد دود ظلم از خیمه‌گاه شاه بیکس‌|ای فلک جا دارد آتش جای خون از دیده باری }}
{{ب| گلشن آل نبی از صرصر کین چون خزان شد|با دل پر خون بگریم همچو ابر نوبهاری }}
{{ب| در نوا عنقا نگردی بلبل گلزار جنّت‌|راست با شور حسینی گر بلحن خود نزاری  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
{| style="margin: 0 auto; "
{| style="margin: 0 auto; "
خط ۳۵۲: خط ۲۵۰:




{{شعر}}
{{ب| آمد محرّم و باز چون ابر نو بهاری‌|از چشم مردمان شد سیل سرشک جاری }}
{{ب| جای سرشک طوفان آن به کنیم جاری‌|از دیده بر شهیدان چون ابر نو بهاری }}
{{ب| بر حال سوگواران خون جگر چو باران‌|آن به چو غمگساران ای دل ز دیده باری }}
{{ب| دل‌های داغداران ای باغبان بیاد آر|در ساحت گلستان گر لاله‌یی بکاری }}
{{ب| ای باد عنبرین بو مجروح قاسم و تو|از نافه‌های آهو در جیب مشک داری }}
{{ب| با اکبر دلارا با ناله گفت لیلا|تو در میان اعدا چون گل میان خاری  }}
{{ب| در کربلا گذر کن بر قتلگه نظر کن‌|رو ترک جان و سر کن کاین است شرط یاری }}
{{ب| بر گنج علم یزدان بنشست شمر و برخاست‌|از اهل بیت اطهار افغان و آه و زاری }}
{{ب| در خاک و خون سکینه غلطان چو دید شه ر|اگفتا پدر ز جا خیز بنشین به شهریاری }}
{{ب| بنگر که شمر و خولی از تیغ و تازیانه‌|این می‌کشد به زورم وان می‌کشد به زاری }}
{{ب| جا داشت شاه مظلوم گوید به طفل معصوم‌|کای داغدار محروم خو کن به سوگواری }}
{{ب| چندان گریست زینب بر کشته‌ی برادر|کز شش جهت فراتی شد از سرشک جاری }}
{{ب| کلثوم اشکباران گفتا ز داغ یاران‌|کای چرخ بر اسیران وقت است رحمت آری }}
{{ب| «عنقا» نه من بنالم از شور نینوا راست‌|نالان در این گلستان چون من بود هزاری }}
{{ب| ای پشت دین احمد پر شد ز کفر عالم‌|وقت است دست غیرت از آستین برآری  }}
{{پایان شعر}}
{| style="margin: 0 auto; "
{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> آمد محرّم و باز چون ابر نو بهاری‌</span>
| class="b" |<span class="beyt"> آمد محرّم و باز چون ابر نو بهاری‌</span>
خط ۴۴۶: خط ۳۱۳:




{{شعر}}
{{ب| یاد آید زینبم کش لاله باشد داغداری‌|هرکجا بینم غریبی بی‌کسی دور از دیاری }}
{{ب| نکته‌ی لعل و رخ اصغر به یاد آید چو بینم‌|غنچه‌ای در گلستانی لاله‌ای در لاله‌زاری }}
{{ب| قامت موزون اکبر راستی آید به یادم‌|بنگرم چون سرو رعنایی به طرف جویباری }}
{{ب| مجمع آشفتگی باشد پریشان موی اکبر|ورنه ایشان هیچ نبود یا نشد از روزگاری }}
{{ب| بویی از مشکین خط اکبر به همراه ارمغان بر|ای صبا بر تربت زهرا اگر آری گذاری }}
{{ب| عرض کن ای بانوی خلد از پریشانی زینب‌|آگهیت نیست یک مو کاین چنین داری قراری }}
{{ب| گلستانی را که پروردی به خون دل نظر کن‌|غرق خونش غنچه گل پژمرده لاله داغداری }}
{{ب| غنچه لعل اصغر و گل روی اکبر لاله لیلی‌|وقت آن آمد که سر از غرفه‌ی جنّت برآری }}
{{ب| تا ببینی پاره‌پاره همچو گل از تیر و خنجر|پیکری را کش نبی از جان نکوتر داشت باری }}
{{ب| گفت با زینب سکینه عمه‌ی بی‌یار محزون‌|هست آیا همچو من آواره‌ی دور از دیاری }}
{{ب| بی‌کسی بی‌یاوری بی‌خانمانی بی‌پناهی‌|بی‌دلی بی‌نان و آبی بی‌لباسی سوگواری }}
{{ب| مشتری شد سایه‌ی روی مرا خورشید روزی‌|رفت اندر ابر خجلت شب چو ماه از شرمساری }}
{{ب| گفت زینب جان عمه غم مخور کاندر مدینه‌|خان و مانت هست و هم شهزاده‌یی هم شهریاری }}
{{ب| چند می‌داری روا ای چرخ بی‌مهر از سر کین‌|آل عصمت پابرهنه آل سفیان در عماری <ref>همان؛ ص 778- 785.</ref> }}
{{پایان شعر}}
{| style="margin: 0 auto; "
{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> یاد آید زینبم کش لاله باشد داغداری‌</span>
| class="b" |<span class="beyt"> یاد آید زینبم کش لاله باشد داغداری‌</span>
checkuser
۲٬۳۶۳

ویرایش