شاه نعمت اللّه ولی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

قبل از ورود به دایره‌ی فقر، از محضر اساتیدی چند بهره‌مند شد و علوم صوری را فرا گرفت. امّا تحصیل علوم صوری آتش عطش او را برای حقیقت خاموش نساخت. سرانجام دفتر قیل‌وقال را بست و در طلب مرشدی کامل به جد و جهد پرداخت، و مسافرت‌ها را آغاز کرد. و هرجا از شیخی نشانی یافت بدان سوی شتافت. او چندین مرشد را خدمت کرد. تا سرانجام جناب شیخ عبد اللّه یافعی را در مسجدی در مکّه معظمه زیارت کرد و دست ارادت به دامان او دراز نمود. و او را سلطان اولیای جهان خواند. شیخ عبد اللّه یافعی در سلسله‌ای که به آن تعلق داشت به معروف کرخی می‌رسید که به سلسله‌ی معروفیه مشهورند.

شاه نعمت اللّه از شعرای طراز اول و مشهور عصر خویش به شمار می‌آید. اما شهرت او بواسطه‌ی اشعارش نیست بلکه او عارفی است که بیان حقیقت می‌کند و آن را به لباس شعر در می‌آورد. اشعار او همه دارای مضامین عرفانی است. دیوانش شامل 1550 غزل، 39 قصیده، 71 مثنوی و 294 رباعی است. شاه نعمت اللّه آنچه را در دیوان اشعار خود به نظم درآورد در طی رسالات خویش به نثر بیان داشته است. <ref>کلیات اشعار شاه نعمت اللّه ولی؛ مقدمه با تلخیص، ص 3 و 21.</ref>

{{شعر}}

{{ب| گر خدا را دوست داری مصطفی را دوست دار|ور محبّ مصطفایی مرتضی را دوست دار }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| دم به دم دل از ولای مرتضی باید زدن‌|دست و دل در دامن آل عبا باید زدن }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| حُسن حسن باشدش هرکه حسینی بود|هرکه حسینی بود حُسن حسن باشدش }}

{{ب| نیک سخن باشدش هرکه لسان وی است‌|هرکه لسان وی است نیک سخن باشدش <ref>همان؛ ص 757.</ref> }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{پایان شعر}}

==منابع==

==پی نوشت==

[[رده:شاعران فارسی زبان]]

[[رده:شاعران متقدم]]