۳٬۴۸۸
ویرایش
←تعزیه در فرهنگ‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
میر عبداللطیف خان شوشتری که در1203ق/ 1788م به هندوستان سفر کرده بود، گزارشی از رسم مشابه تعزیه‌گردانی در ماه محرم در میان دو گروه هندو و شیعه به تقلید و تأسی از برخی آداب و رسم‌های رایج در فرهنگ‌های یکدیگر، در تحفة العالم آورده است. وی دربارۀ هندوهای برخی از شهرها می‌نویسد: مردم و «اعاظم و متمولین هنود» که «بویی از مسلمانی و بانگ محمدی» نبرده‌اند، «تعزیه‌خانه‌های عالی به تکلف دارند». در ماه محرم «رخت سوگواری پوشند» و در «تمام عشره»، «ترک لذات کنند» و «شب‌ها و روزها به زبان هندی و فارسی [[مرثیه خوانی|مرثیه‌خوانی]] و سنگ‌زنی کنند» و «شبیه به ضرایح مقدسه از چوب یا کاغذ سازند» و «بر خاک غلطند» و «نزد آنها به سجده روند» و «طلب مطالب» کنند. «بعد از انقضای ایام عاشورا آنها را یا در رودخانه غرق کنند، یا در جایی معین دفن کنند و آن را کربلا گویند». «مسلمانان نیز در بنگاله و سایر بلاد اسلام، تقلید ایشان در آن حرکات کنند».<ref>ص 434-435؛ برای گزارش جامعی دربارۀ انواع و اشکال تعزیه‌ها و مراسم حمل و دفن آنها مبتنی بر مشاهدات و تحقیقات، نک: دائرةالمعارف...، 4/ 447-449.</ref> | میر عبداللطیف خان شوشتری که در1203ق/ 1788م به هندوستان سفر کرده بود، گزارشی از رسم مشابه تعزیه‌گردانی در ماه محرم در میان دو گروه هندو و شیعه به تقلید و تأسی از برخی آداب و رسم‌های رایج در فرهنگ‌های یکدیگر، در تحفة العالم آورده است. وی دربارۀ هندوهای برخی از شهرها می‌نویسد: مردم و «اعاظم و متمولین هنود» که «بویی از مسلمانی و بانگ محمدی» نبرده‌اند، «تعزیه‌خانه‌های عالی به تکلف دارند». در ماه محرم «رخت سوگواری پوشند» و در «تمام عشره»، «ترک لذات کنند» و «شب‌ها و روزها به زبان هندی و فارسی [[مرثیه خوانی|مرثیه‌خوانی]] و سنگ‌زنی کنند» و «شبیه به ضرایح مقدسه از چوب یا کاغذ سازند» و «بر خاک غلطند» و «نزد آنها به سجده روند» و «طلب مطالب» کنند. «بعد از انقضای ایام عاشورا آنها را یا در رودخانه غرق کنند، یا در جایی معین دفن کنند و آن را کربلا گویند». «مسلمانان نیز در بنگاله و سایر بلاد اسلام، تقلید ایشان در آن حرکات کنند».<ref>ص 434-435؛ برای گزارش جامعی دربارۀ انواع و اشکال تعزیه‌ها و مراسم حمل و دفن آنها مبتنی بر مشاهدات و تحقیقات، نک: دائرةالمعارف...، 4/ 447-449.</ref> | ||
جیمز موریه در سفرهایش به ایران در 1223-1224ق/ 1808-1809م و 1225-1230ق /1810-1815م، گزارش‌هایی از حمل این تابوت‌واره‌‌ها توسط هندی‌ها در مراسم عزاداری محرم در تهران می‌دهد. در سفرنامۀ نخستین خود به عزاداری هندیان در روز 8 محرم و حمل ضریح آذین بستۀ کوچکی که در آن قبر امام را به نمایش گذاشته بودند، اشاره می‌کند<ref>«سفری...1»، 124.</ref> و در سفرنامۀ دوم خود در وصف مراسم عاشورای شیعیان به محملی شبیه تابوت یا ضریح مزین به گوهر و سنگ‌های گرانبها اشاره می‌کند که دورادور آن را با شال‌های کشمیری پوشانده بودند و 8 تن مرد آن را روی شانه‌‌هایشان می‌کشیدند و بر سر ضریح دستاری گذاشته بودند. موریه این ضریح را «قبر پیغمبر» و دستار را مظهر عمامۀ ایشان معرفی می‌کند که احتمالاً مربوط به امام حسین (ع) بوده است.<ref>«دومین...»، 180.</ref> | |||
== نگارخانه == | |||
{{وسط| | {{وسط| | ||
<gallery widths="300px" heights="200px" perrow="4"> | <gallery widths="300px" heights="200px" perrow="4"> | ||
| خط ۴۶: | خط ۵۰: | ||
</gallery> | </gallery> | ||
}} | }} | ||
==گسترش تعزیه== | ==گسترش تعزیه== | ||
دربارۀ گذار آیین تعزیه‌گردانی از هندوستان به نقاط دیگر جهان، ازجمله به جزایر ترینیداد و توباگو (کشوری در جنوب دریای کارائیب)، نیز گزارش‌هایی داده شده است. در سال‌های میان 1845 و 1917م بریتانیایی‌ها گروهی از کارگران هندی را برای کارهای قراردادی به این جزایر بردند. این گروه هرساله مراسم عاشورا را که به آن «هُسَی» (قس: حسین) می‌گویند، در سرزمین جدیدشان برپا می‌کنند. این هندیان -که بیشترشان شیعه هستند- با ساختن تابوت‌های بزرگ و کوچک تمثیلی به نام «تَجَه» (صورت تغییر یافتۀ «تعزیه»)، که آن را «هُسَی» هم می‌نامند، کارناوالی راه می‌اندازند و آداب دفن و در آب افکندن آنها را با مراسمی خاص برگزار می‌کنند.<ref>EI2, X/408؛ چلکوفسکی، 54 بب؛ برای مسلمانان ترینیداد و توباگو، نک: کتانی، 201-203؛ برای آگاهی از صورت‌های دیگر این تابوت‌واره در عزاداری‌های شیعیان ایران و مراسم تابوت‌گردانی، نک: بلوکباشی، سراسر کتاب؛ نیز ه د، تابوت‌گردانی؛ برای مراسم ساختن تابوت تمثیلی امام حسین(ع) به نام «یادبود تابوت» و گرداندن آن در روز «سورا» (قس: عاشورا) درمیان مسلمانان اندونزی، به ویژه مسلمانان جزیرۀ سوماترا، نک: شهرستانی، 362-367؛ در موضوع تابوت‌ها، قس: «تابوت عهد» در جودائیکا، III/459 ff.؛ ERE ,I/791-793.</ref> | دربارۀ گذار آیین تعزیه‌گردانی از هندوستان به نقاط دیگر جهان، ازجمله به جزایر ترینیداد و توباگو (کشوری در جنوب دریای کارائیب)، نیز گزارش‌هایی داده شده است. در سال‌های میان 1845 و 1917م بریتانیایی‌ها گروهی از کارگران هندی را برای کارهای قراردادی به این جزایر بردند. این گروه هرساله مراسم عاشورا را که به آن «هُسَی» (قس: حسین) می‌گویند، در سرزمین جدیدشان برپا می‌کنند. این هندیان -که بیشترشان شیعه هستند- با ساختن تابوت‌های بزرگ و کوچک تمثیلی به نام «تَجَه» (صورت تغییر یافتۀ «تعزیه»)، که آن را «هُسَی» هم می‌نامند، کارناوالی راه می‌اندازند و آداب دفن و در آب افکندن آنها را با مراسمی خاص برگزار می‌کنند.<ref>EI2, X/408؛ چلکوفسکی، 54 بب؛ برای مسلمانان ترینیداد و توباگو، نک: کتانی، 201-203؛ برای آگاهی از صورت‌های دیگر این تابوت‌واره در عزاداری‌های شیعیان ایران و مراسم تابوت‌گردانی، نک: بلوکباشی، سراسر کتاب؛ نیز ه د، تابوت‌گردانی؛ برای مراسم ساختن تابوت تمثیلی امام حسین(ع) به نام «یادبود تابوت» و گرداندن آن در روز «سورا» (قس: عاشورا) درمیان مسلمانان اندونزی، به ویژه مسلمانان جزیرۀ سوماترا، نک: شهرستانی، 362-367؛ در موضوع تابوت‌ها، قس: «تابوت عهد» در جودائیکا، III/459 ff.؛ ERE ,I/791-793.</ref> | ||