۳٬۴۸۸
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۷: | خط ۷: | ||
کالمار مراسم شیعی را یکی از ابزارهای مورد استفاده صفویان در ترویج تشیع میداند و به غلبه یافتن مراسم عزاداری از دوره ترویج شیعیگری اشاره کرده و مینویسد: | کالمار مراسم شیعی را یکی از ابزارهای مورد استفاده صفویان در ترویج تشیع میداند و به غلبه یافتن مراسم عزاداری از دوره ترویج شیعیگری اشاره کرده و مینویسد: | ||
{{نقل قول2|right| | |||
از دوره ترویج شیعیگری، معمولا روحیه غالب بر مراسم، سوگواری شهادت حضرت علی در بیست و یکم ماه رمضان و از همه بالاتر عزاداری بر قتل امام حسین و سایر شهدای کربلا حداقل در دهه اول محرم بوده است. این مراسم، زمینه توسعه مراسم مذهبی شیعیان را آماده میکند. آنها پس از توسعه در منشأ و محیط عربی خود و اشاعه در مناطق ترکی ایرانی (در بین تمام جوامع سنی، غلات شیعی و یا سایر جنبشهای غیر رسمی) تحت حکومت صفویان تحول عمیقتری پیدا کردند. آنها به نوعی عامل شتابدهنده و محرک احساسات رنجآلود شدند و به طور وسیعی در بین تودههای شیعی شایع شدند و توانستند همیشه به عنوان شیوههایی برای رسیدن به هدفهای سیاسی به کار گرفته شوند.<ref>همان: 39.</ref> | از دوره ترویج شیعیگری، معمولا روحیه غالب بر مراسم، سوگواری شهادت حضرت علی در بیست و یکم ماه رمضان و از همه بالاتر عزاداری بر قتل امام حسین و سایر شهدای کربلا حداقل در دهه اول محرم بوده است. این مراسم، زمینه توسعه مراسم مذهبی شیعیان را آماده میکند. آنها پس از توسعه در منشأ و محیط عربی خود و اشاعه در مناطق ترکی ایرانی (در بین تمام جوامع سنی، غلات شیعی و یا سایر جنبشهای غیر رسمی) تحت حکومت صفویان تحول عمیقتری پیدا کردند. آنها به نوعی عامل شتابدهنده و محرک احساسات رنجآلود شدند و به طور وسیعی در بین تودههای شیعی شایع شدند و توانستند همیشه به عنوان شیوههایی برای رسیدن به هدفهای سیاسی به کار گرفته شوند.<ref>همان: 39.</ref> | ||
|}} | |||
سپس به بررسی مراسم شیعی قبل از دوره شاه عباس اول میپردازد و از گزارش ممبره به عنوان نخستین گزارش قابل اعتنا درباره تشیع صفوی یاد میکند. در ادامه به تاریخ مراسم شیعی در دوره سلطنت شاه عباس میپردازد و رشد و گسترش این مراسم را تحت حمایتهای شخص شاه و بر اساس گزارشهای سفرنامهنویسان روایت میکند. به نظر کالمار، توسعه عزاداری در آن مقطع، کاملا متأثر از سیاستهای حکومت بوره است: | سپس به بررسی مراسم شیعی قبل از دوره شاه عباس اول میپردازد و از گزارش ممبره به عنوان نخستین گزارش قابل اعتنا درباره تشیع صفوی یاد میکند. در ادامه به تاریخ مراسم شیعی در دوره سلطنت شاه عباس میپردازد و رشد و گسترش این مراسم را تحت حمایتهای شخص شاه و بر اساس گزارشهای سفرنامهنویسان روایت میکند. به نظر کالمار، توسعه عزاداری در آن مقطع، کاملا متأثر از سیاستهای حکومت بوره است: | ||
ویرایش