صبورى اصفهانى: تفاوت میان نسخه‌ها

۴۰۴ بایت حذف‌شده ،  ‏۲۵ سپتامبر ۲۰۱۹
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۵۰: خط ۵۰:
==زندگینامه==
==زندگینامه==


نام او میرزا نصر اللّه با تخلّص «صبورى» فرزند میرزا ابوطالب خان عادل است. بنا به نوشتۀ مؤلّف تذکره مدینة الادب، سلسله نسب وى از طرف پدر به «انوشیروان» و از طرف مادر به «جابر بن عبداللّه انصارى» منتهى مى‌گردد. وى در سن ده سالگى عازم تهران مى‌شود و تحت کفالت برادر بزرگتر از خود میرزا محمد حسین خان -ملقب به «فخیم الملک»- قرار مى‌گیرد و به تحصیل علوم مقدماتى مى‌پردازد و خطّ نستعلیق را نیز از خوشنویس بنام، میرزا ابراهیم ساوجى -ملقب به «نایب الصّدر» و متخلص به «خلیل»- مى‌آموزد و در رشته شعر و ادب از محضر حضورى و محیط سود مى‌جوید. وى به خاطر گشاده‌دستى و سفره‌دارى غالبا با تنگدستى دست به گریبان بوده است. روزى در محفلى که براى میر سید على اخوى، میرزا احمد خان اشترى -متخلص به «یکتا»- و محمد على مصاحبى نائینى -متخلص به «عبرت»- ترتیب مى‌دهد، به آنان پیشنهاد مى‌کند او را «ملک الادب» خطاب کنند و آنان مى‌پذیرند و از آن زمان به این لقب موسوم مى‌گردد. در زمان حکومت شعاع السّلطنه به شیراز و در دستگاه کمال السّلطنه -پیشکار شعاع السّلطنه- به مدت دو سال مشغول به کار مى‌شود و در همان ایام با شوریدۀ شیرازى آشنا مى‌شود و اخوانیّاتى در میانه آنان ردّ و بدل مى‌گردد. سپس به خاطر اطّلاعى که از فن معمارى داشته در وزارت عدلیه به عنوان «مصدّقى» مشغول به کار مى‌شود و تا پایان عمر با حقوق ناچیزى که دریافت مى‌کند به امرار معاش مى‌پردازد و سرانجام در سن 74 سالگى بدرود حیات مى‌گوید. <ref>تذکره مدینة الادب، ج 1، ص 156.</ref>
نام او میرزا نصر اللّه با تخلّص «صبورى» فرزند میرزا ابوطالب خان عادل است. بنا به نوشتۀ مؤلّف تذکره مدینة الادب، سلسله نسب وى از طرف پدر به «انوشیروان» و از طرف مادر به «جابر بن عبداللّه انصارى» منتهى مى‌گردد. وى در سن ده سالگى عازم تهران مى‌شود و تحت کفالت برادر بزرگتر از خود میرزا محمد حسین خان<ref>ملقب به «فخیم الملک»</ref> قرار مى‌گیرد و به تحصیل علوم مقدماتى مى‌پردازد و خطّ نستعلیق را نیز از خوشنویس بنام، میرزا ابراهیم ساوجى<ref>ملقب به «نایب الصّدر» و متخلص به «خلیل»</ref> مى‌آموزد و در رشته شعر و ادب از محضر حضورى و محیط سود مى‌جوید. وى به خاطر گشاده‌دستى و سفره‌دارى غالبا با تنگدستى دست به گریبان بوده است. روزى در محفلى که براى میر سید على اخوى، میرزا احمد خان اشترى<ref>متخلص به «یکتا»<br /></ref> و محمد على مصاحبى نائینى<ref>متخلص به «عبرت»</ref> ترتیب مى‌دهد، به آنان پیشنهاد مى‌کند او را «ملک الادب» خطاب کنند و آنان مى‌پذیرند و از آن زمان به این لقب موسوم مى‌گردد. در زمان حکومت شعاع السّلطنه به شیراز و در دستگاه کمال السّلطنه<ref>پیشکار شعاع السّلطنه<br /></ref> به مدت دو سال مشغول به کار مى‌شود و در همان ایام با شوریدۀ شیرازى آشنا مى‌شود و اخوانیّاتى در میانه آنان ردّ و بدل مى‌گردد. سپس به خاطر اطّلاعى که از فن معمارى داشته در وزارت عدلیه به عنوان «مصدّقى» مشغول به کار مى‌شود و تا پایان عمر با حقوق ناچیزى که دریافت مى‌کند به امرار معاش مى‌پردازد و سرانجام در سن 74 سالگى بدرود حیات مى‌گوید. <ref>تذکره مدینة الادب، ج 1، ص 156.</ref>


==آثار==
==آثار==


از نمونه آثارى که از وى به یادگار مانده قدرت طبع وى آشکار است. وی در قصیده از سبک خراسانى و در مثنوى و غزل از سبک عراقى سود مى‌جسته و طبعا انسانى شاعرپیشه بوده است. از صبورى اصفهانى قصاید آیینى شیوایى در مناقب امیر مؤمنان و حضرت ولىّ عصر و دیگر معصومین -علیهم السلام- بر جاى مانده که نمایانگر احاطۀ او بر لغات و ترکیبات و آرایه‌هاى شعرى است. مثنوى عاشورایى 265 بیتى او نیز که به ذکر خیرى از مرحوم میر سید على اخوى از زبدگان خاندان علوى انجامیده است، شور و حال خاصّى را داراست و از ارادت ریشه‌دار او به ساحت مقدس سالار شهیدان حکایت دارد.
صبوری اصفهانی در قصیده از سبک خراسانى و در مثنوى و غزل از سبک عراقى سود مى‌جسته. از صبورى اصفهانى قصاید آیینى در مناقب امیر مؤمنان و حضرت ولى عصر و دیگر معصومین (ع) بر جاى مانده است. مثنوى عاشورایى 265 بیتى او نیز که به ذکر خیرى از مرحوم میر سید على اخوى از خاندان علوى انجامیده است.


==برگزیده آثار عاشورایى==
==برگزیده آثار عاشورایى==