داورى شیرازى: تفاوت میان نسخه‌ها

| نام اصلی              =  

| زمینه فعالیت          =

| ملیت                  =

| تاریخ تولد            =1197 ه.ق

| والدین                =سومین فرزند [[وصال شیرازى]]

| تاریخ مرگ              =1262 ه.ق

| محل مرگ                =

| علت مرگ                =

محمد داورى سومین فرزند [[وصال شیرازى]] (1197- 1262) بود که همانند برادران خود در شعر و ادب و هنر دستى به تمام داشته و از چهره‌هاى معروف ادبى در نیمه دوم سده سیزدهم هجرى به شمار مى‌رود. وى از علوم و فنون متداول زمانه خود بهره وافرى داشته و در محضر پدر بزرگوار خود به تحصیل صرف و نحو، منطق و حکمت پرداخته و از تعلیمات برادر بزرگتر خود احمد وقار شیرازى نیز سود جسته است. داوری در ادبیات عرب و سرودن شعر به زبان عربى توانا بوده و در زبان آذرى نیز طبع‌آزمایى مى‌کرده است. داورى شیرازى در خط نستعلیق و شکسته از خوشنویسان بنام عصر خود بوده و دیوان حکیم خاقانى را با شرح و تعلیقات با خطى خوش نگاشته و دیوان حافظ شیرازى را در دو نسخه، یکى با خط نستعلیق و دیگرى با خط شکسته نوشته و شاهنامه فردوسى را در مدت پنج سال با هنر خط خویش آراسته که از شاهکارهاى هنر خطاطى به شمار مى‌رود و از تذهیب و نقاشى آن پیدا است که داور در این دو رشته هنرى نیز بسیار توانا بوده است. پس از پایان کار شاهنامه فردوسى طالبان بسیارى براى خریدارى آن به او مراجعه مى‌کنند و سرانجام بنا به نوشته مولف تذکره حدیقة الشعراء، شخصى به نام «محمد قلى خان قشقائى» با نیاز هفتصد تومان پول نقد دو طاقه شال کشمیرى ممتاز و دو اسب راهوار این نسخه خطى ممتاز را به دست مى‌آورد که بعدها جلد و محفظه آن به دست کتاب‌شناسان خارجى مى‌افتد، ولى هم‌اکنون اصل کتاب در موزه رضا عباسى است.<ref>''دیوان داورى شیرازى،به اهتمام دکتر نورانى وصال،چاپ اول،سال 1370،ص 5 تا 30.''</ref>

{{ب|تاب خورشید و تن خسته و پا در زنجیر| حال رنجور چه دانى؟سفرى مى‌شنوى}}  

{{ب|(داورى)راست دم غصه فزایى ورنه | این همان قصه بود کز دگرى مى‌شنوى <ref>''دیوان داورى شیرازى، به اهتمام دکتر نورانى وصال، چاپ اول، سال 1370،ص 771.''</ref>}}  

{{ب|پیغمبر خداى که بُد رهنماى خلق | بس رنجها که برد ز خلق از براى خلق}}  

{{ب|یک تن نبُد ز خلق که با او وفا کند | زین رنجها که برد به مهر وفاى خلق }}

{{پایان شعر}}'''2'''{{شعر}}

{{ب|داماد مصطفى که ازو دین قوام یافت | بنگر چها ز امت بى‌احترام یافت }}  

{{ب|معراجش از رسول خدا برترست از آنک | او بر فراز دوش پیمبر مقام یافت }}  

{{ب|لعنت بر آن خسان که گرفتند ازو به ظلم| حقى که از رسول-علیه السلام-یافت }}  

{{ب|ردردا و حسرتا که مرادى <ref>''ابن ملجم مرادى.''</ref>، مراد جست | تا تیغش از سر شه مردان مرام یافت}}   

{{پایان شعر}}'''3'''{{شعر}}

{{پایان شعر}}'''4'''{{شعر}}

{{ب|آمد به دشت ماریه گفت:این زمین کجاست؟ | آسوده گشت چون که بگفتند نینواست}}  

{{پایان شعر}}'''5'''{{شعر}}

{{پایان شعر}}'''6'''{{شعر}}

{{ب|یک سو على اکبر و در دست تیغ تیز | چون خشمگین پلنگ و به زیر اندرش عقاب <ref>''نام اسب حضرت على اکبر(علیه السلام).''</ref> }}  

{{ب|بگذشتم از شما ز من خسته بگذرید |چندین گنه چرا؟چو گذشتید از ثواب }}  

{{ب|از بس ز نوک تیغ افشاندند خون به خاک |گفتى به خاک معرکه آب بَقَم <ref>''نام درختى بلند و تنومند با گلهاى ریز و میوه‌اى گرد و سرخ رنگ و {{ب|با چوبى به رنگ سرخ که در رنگرزى براى رنگ کردن پشم و ابریشم به کار مى‌رود.در عربى با تشدید حرف قاف و در فارسى با تخفیف این حرف با حرکت {{ب|فتحه حرف اول و دوم تلفظ مى‌شود بکم هم گفته شده.(ر.ک:فرهنگ عمید قطع جیبى،ص 273)''</ref> زدند }}  

{{ب|جانهاى شیعیان همه قربان خاکشان | وز حق همى درود به ارواح پاکشان}}  

{{پایان شعر}}'''8'''{{شعر}}

{{پایان شعر}}'''9'''{{شعر}}

{{ب|شهزاده‌اش قسم به پدر داد و جد و مام<ref>''ارباب مقاتل عموما نوشته‌اند که حضرت سید الشهداء به محض درخواست حضرت على اکبر بر خلاف رفتارى که {{ب|با دیگر یاران خود داشت بى‌درنگ به او اجازه نبرد داد.یکى از آفات قرائت ماتمى از فرهنگ عاشورا در همین نکته است که براى افزودن بار ماتمى {{ب|این‌گونه صحنه‌ها ناگزیر از ارایه مطالبى مى‌شود که پشتوانه درستى ندارد.''</ref>|با صد هزار غم ز عقب او روان ز پیش }}