وفائى شوشترى: تفاوت میان نسخه‌ها

وفائى شوشترى طبع بسیار توانا و وقادى داشته و در انواع اوزان عروضى خصوصا اوزان مطنطن و دامنه‌دار آثار بسیار پرشور و بدیعى را به گنجینۀ شعر آیینى در زبان فارسى افزوده که جلوه‌هاى معرفتى در آن‌ها موج مى‌زند. وى در سبک عراقى و به سبک بزرگان سخن پارسى طبع‌آزمایى کرده و این شیوۀ بیانى را براى به تصویر کشیدن مفاهیمى که در ذهن خود داشته برگزیده است. مرحوم وفائى شوشترى داراى آثار ماتمى پرشورى در انواع قالب‌هاى شعرى است و ترکیب 23 بندى او نیز در میان مراثى منظوم وى داراى منزلت خاصى مى‌باشد. وى در اشعار خود از صنعت مبالغه فراوان بهره برده است. مثنوى عاشورایى وى، نمونۀ بارز مبالغه و حتى غلوّ است که نشان از علاقۀ فراوان وى به شهید کربلا دارد.

===تالیفات===

=== اشعار ===

====در حماسۀ شهادت حضرت عباس (ع)====

{{ب| از بس که هست چابک و چالاک و تند و تیز | شمشیر نارسیده به مغفر، به سر زند! }}

{{ب| ما را زبان به وصف تو قاصر بود، ولى | گنجشک قدر همت خود بال و پر زند }}

{{ب| تا شد به مدحت تو «وفائى» سخن‌سراى | نطقش هزار طعنه به قند و شکر زند }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| خواهد اگر به جلوه آن روى منور آورد | آینۀ جمال خورشید، مکدّر آورد }}

{{ب| الحذر! الحذر! به گردون رسد از نبرد او | بانگ امان و الامان، گوش جهان کر آورد }}

{{ب| در صف کارزار با شوکت و سطوت نبى | بر همه ظاهر و عیان صولت حیدر آورد }}

{{ب| آن ساقیان کوثر و آن شافعان حشر | گشتند تشنه، طعمۀ شمشیر آبدار }}

{{ب| از سوز دل به آن تن بى‌سر خطاب کرد | نوعى، که زد به خرمن هفت آسمان شرار }}

{{ب| آخر مگر نه ما همه، ذریۀ توایم | در چنگ خصم همچو اسیران زنگبار؟ }}

{{ب| یک دم بزن به قایمۀ ذو الفقار دست | برکش پى تلافى، ازین قوم دون دمار }}

{{پایان شعر}}

{{ب| از تاب تشنه‌کامى اطفال شد چنان | کز تاب، پیچ و تاب به حبل المتین فتاد }}

{{ب| از کینه گشت سر به سر نیزه‌اش بلند | عریان به خاک آن بدن نازنین فتاد }}

{{پایان شعر}}

{{ب| پیش مصیبت تو، مصیبات روزگار | بر ممکنات، جمله چو دریا و شبنم است }}

{{ب| شادى به ما همین نه محرم حرام کرد | هر مه به یاد روى تو ما را محرم است }}

{{ب| هر جا که ماتمت بود، آنجا بهشت ماست | جایى که نیست ماتمت، آنجا جهنم است }}

{{ب| بر عهدۀ وفاى تو باشد امیدوار | کآیى ز لطف بر سر او، گاه احتضار }}

{{ب| ما خود به عهد، ثابت و بر وعده، صادقیم | با جان شتاب کن که زمان لقا رسید }}

{{ب| بشکفت غنچۀ دلش از شوق همچو گل | از گلشن وفا چو به وى این ندا رسید }}

{{پایان شعر}}

{{ب| بوى بهشت از تو رسد بر مشام جان | اى خاک تا به نکهت سیبش قرین شدى }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| آن کشته‌اى که حیدر و زهرا و مصطفى | دارند صبح و شام به جنت عزاى او }}

{{ب| آن کشته‌اى که شمه‌اى از شرح ماتمش | خواند از براى موسى عمران، خداى او }}

{{ب| از سر چو شد عمامه و، از دوش او ردا | گردید کبریاى خدا، رداى او }}

{{پایان شعر}}