ناصر الدین شاه قاجار: تفاوت میان نسخه‌ها

ناصرالدین‌ شاه قاجار (25 تیر 1210 - 12 اردیبهشت 1275) ک معروف به «قبلهٔ عالم»، «سلطان صاحبقران» و بعد «شاهِ‌شهید»، چهارمین پادشاه شاه از دودمان قاجار ایران بود. ناصرادین شاه از جمله شاعرانی بود که به شعر و نقاشی علاقه مند بود و دیوانی از خود او برجای مانده است.

وى پس از پدرش محمد شاه با کاردانى میرزا تقى خان امیر کبیر در سال 1264 ه.ق به سلطنت رسید. ولى این پادشاه خودکامه و جوان بر اثر سعایت بدخواهان هنوز چهار سال از صدارت امیر کبیر نگذشته بود که او را از سمت خود خلع و به فین کاشان تبعید کرد و پس از گذشت چهل روز به قتل وى فرمان داد و بارقۀ امیدى که در دل ملت براى آبادانى و ترقى کشور پدید آمده بود به خاموشى گرایید. وى به شعر و نقاشى علاقه‌مند بوده و به رسم تفنن در این دو مقولۀ هنرى آثارى پدید آورده است که چندان اوجى ندارد. وى در هفدهم ذیقعدۀ سال 1313 توسط میرزا رضا کرمانى کشته شد. <ref>''تاریخ کامل ایران''، دکتر عبد الله رازى، تهران، نشر اقبال، چاپ چهارم، سال 1362، ص 526.</ref>

 

 

===دامنۀ تأثیر آثار عاشورایى وى===

به جز مثنوى ماتمى او در رثاى [[حضرت على اصغر (ع)]] که بازتاب نسبتا فراگیرى داشته است، اثر منظوم دیگرى از او به ثبت نرسیده و در زمینۀ شعر مناقبى نیز آثار درخور توجهى ندارد.

{{ب| بر همت من کجا رسد همت او؟ | من خاک درت جستم و او آب حیات <ref>''شاهان شاعر''، ابو القاسم حالت، تهران، انتشارات علمى، بى‌تا، ص 349.</ref> }}

 

===برگزیدۀ آثار عاشورایى او===

محمد علی مجاهدی، ''کاروان شعر عاشورا''، زمزم هدایت، ج1، ص 408-410.