الهامى کرمانشاهى: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| یتیمند مشکن دل زارشان‌|پدروار بنگر به دیدارشان }}

{{ب| سترد از رخ و چشم او خون و خاک‌|ببوسیدش آن چهره‌ی تابناک }}

{{پایان شعر}}

{{شعر}}

{{ب| چو شد تیغ خورشید زریّن حُسام <ref>شمشیر زرّین.</ref> | نهان در نیام شَبَه <ref>سنگ سیاق برّاق.</ref> گونِ شام }}

{{ب| زمانى به هر سو همى بنگریست | به تنهایى خویش لختى گریست }}

{{ب| سپهر بلندم بیفکند پست | ز دامان شاهم جدا کرد دست }}

{{ب| دریغا که دور از دیار آمدم | درین مرز بى‌غمگسار آمدم }}

{{ب| نه راه شتاب و نه جاى درنگ | مبادا کسى را چون من کار تنگ }}

{{ب| همى گفت گریان و ره مى‌برید | که بر وى درِ خانه‌اى شد پدید }}

{{ب| دلش سوى آن خانه بنمود راى | بدان در شد و ماند لختى به پاى }}

{{ب| ستاده بدین در چرا ایدرى؟ | به گرداب غم از چهُ رو اندرى؟ }}

{{ب| بگفت این چنین تا سه نوبت بدوى | نفرمود پاسخ به وى نامجوى }}

{{ب| مرا خانه‌اى نیست در این دیار | که گیرم زمانى در آنجا قرار }}

{{ب| مرا سوختى دل بدین گفتگوى | میندیش و راز نهان بازگوى }}

{{ب| بود مسلمم نام و بابم عقیل | برادر پدر <ref>برادر پدر من.</ref> :ساقى سلسبیل }}

{{ب| درخشنده گشت از رخت خانه‌ام | فروغ جنان یافت کاشانه‌ام }}

{{ب| یکى خوان بیاراست اندر زمان | که بودى سزاوار آن میهمان }}

{{ب| برِ مادرآمد شبانگاه و گفت | که رازت ز فرزند نتوان نهفت }}

{{ب| بدین گونه آمد شدت بهر چیست؟ | بگو راست با من که در خانه کیست؟ }}  

{{ب| برو زین سخن دست کوتاه کن | کزین راز با تو نرانم سخن }}

{{ب| به مادر چو ابرام بسیار کرد | ورا نیک زن آگاه از کار کرد }}

{{ب| سبک طوعه آورد با آب و تاب | بر مرد فرزانه جامى پرآب }}

{{ب| سپهدار درج گهر برگشود | که لختى درین شب چو خوابم ربود }}

{{ب| دگر جعفر و حمزه تیغ‌زن | عقیل سرافراز و فرّخ حسن }}

{{ب| تو مهمان مایى به خرّم بهشت | چنینت به سر پاک دلاور نوشت }}

{{ب| که:مسلم منم مرگ هر بدگهر | علىّ ولى را برادر پسر <ref>پسر برادر.</ref> }}

{{ب| منم ناوک شست پروردگار | رها گشته از دست پروردگار }}

{{ب| ز بس تن به خون اندر آغشته کرد | زمین تا لب بام پرکشته کرد }}

{{ب| چو زد قرعه سوگ چرخ کهن | به نام گل گلستان حسن }}

{{ب| خم آورد بالا برِ شاه دین | چو حیدر برِ سید المرسلین }}

{{ب| به مرگ برادر دلم گشت خون | روانم بفرسود و تن شد زبون }}

{{ب| تو تنها برادر به خون خفته زار | خروشان بداندیش در کارزار }}

{{ب| ز گفتار او شاه بگریست زار | ببوسید رویش برون از شمار }}

{{ب| چه دارى به پیکار چندین شتاب؟ | ندانى که بى‌تو مرا نیست تاب؟ }}

{{ب| تو هستى روانِ تن روشنم | روان چون پسندم رود از تنم؟ }}

{{پایان شعر}}

[چون قاسم بن حسن موفق به کسب اجازه از امام نمى‌شود، مادر خود را واسطه قرار مى‌دهد و چون از این طریق هم نتیجه‌اى نمى‌گیرد به هنگام رجزخوانى دشمن، قرار از کف داده آماده رزم مى‌شود و امام که نظاره‌گر این اشتیاق زاید الوصف است او را راهى میدان مى‌سازد. در این قسمت، الهامى کرمانشاهى ابیات بسیار دلنشینى را صرف به تصویر کشیدن مراسم دامادى حضرت قاسم و وداع او با عروس -که دختر سالار شهیدان است- کرده که به خاطر بى‌اعتبارى این مساله در نزد پژوهشگران و مورّخان اسلامى از نقل آن صرف‌نظر مى‌کنیم.]

[الهامى کرمانشاهى پس از ابیاتى در عظمت علمدار کربلا (ع) به ترجمه منظوم روایت ابو حمزه ثمالى در فضیلت حضرت عباس (ع) مى‌پردازد که به نقل چند بیت از این دو قسمت بسنده مى‌کنیم:]{{شعر}}

{{ب| سپهدار عشّاق پروردگار | تهى از خود و پر ز اسرار یار }}

{{ب| برِ پاک دادار پیروزگر | ابو الفضل را هست جاه دگر }}

{{ب| بکن دیده‌ام روشن از روى او | سر و پیکرم خاک در کوى او <ref>همان ص 218 و 219،221 و 222،225 و 226.</ref> }}

{{ب| فرا زنده رایت پردلى! | نماینده فرّ و بر ز على }}

{{ب| علمدار عشّاق جان‌آفرین | نمودار قهر جهان‌آفرین }}

{{ب| گزین یاور اهل بیت رسول | فروغ جهان‌بین شوى بتول }}

{{ب| ایا درگهت کعبه راستین | تو را دست دادار در آستین }}

{{پایان شعر}}

[الهامى، صحنه‌هاى بدیع دیگرى از جانب علمدار کربلا را در نهایت شیوایى و زیبایى به تصویر کشیده است که به انتخاب ابیاتى از قسمت‌هاى مختلف آن اکتفا مى‌کنیم:]

{{ب| کمندى چو ثعبان و تیغى چو برق | سرا پا به دریاى پولاد غرق }}

{{ب| چو آمد به نزدیک رود روان | سپه دید آنجا کران تا کران }}

{{ب| تو گفتى به کف تیغ آن بى‌همال | به دریاست افتاده عکس هلال }}

{{ب| چه بازوى و دست بلندست این | کدامین یل ارجمندست این؟! }}

{{ب| بدیدیم ما نامداران بسى | ندیدیم با فرّۀ این کسى }}

{{ب| به دست اندرش تیغ دشمن شکار | همانا بود سرفشان ذو الفقار }}

{{ب| سپهدار چون شرزه شیر دژم | بغرّید و گفتا به اهل ستم }}

{{ب| سپهدار شاه شهیدان منم | فداى ره اوست جان و تنم }}

{{ب| منم وارث مردى مرتضى | منم فارس <ref>مرد دلیرى که سوار بر اسب باشد،اسب سوار.</ref> پهنه کربلا }}

{{ب| دم تیغ من کام نر اژدهاست <ref>اژدهاى نر.</ref> | سر نیزه‌ام افعى جانگزاست }}

{{ب| ازو شد به کوفى سپه کار تنگ | نه پاى گریز و نه جاى درنگ }}

{{ب| نمودند هریک به سویى فرار | تهى شد از ایشان لب رود بار }}

{{ب| چو بر آب رود روان بنگریست | ز لب‌تشنگان یاد کرد و گریست }}

{{ب| همى گفت کاى آب شیرین گوار | ز آب آفرین شاه شرمى بدار }}

{{ب| پس از تشنه‌کامان هاشم نژاد | به کامى تو را خوشگوارى مباد }}

{{ب| نگردد دگر تشنه‌اى از تو سیر | همه چشمه‌سار تو گردد کویر }}

{{ب| نفس چون کشیدى همى تیره دود | شدى از لبش سوى چرخ کبود }}

{{ب| کفى آب برداشت تا نوشدا | که کمتر دلش از عطش جوشدا }}

{{ب| ره یارى این نیست آزرم دار | ز روى برادر یکى شرم دار }}

{{ب| ننوشید یک قطره ز آن آب سرد | شکیبش سرِ چرخ را خیره کرد }}

{{ب| همى چند نوبت چنین رزم جست | به خون یلان دست و شمشیر شست }}

{{ب| ابو الفضل اگر راى پیکار داشت | وگر دل به مرد افکنى مى‌گماشت }}

{{پایان شعر}}