۱۰٬۰۷۲
ویرایش
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
T.ramezani (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «شام غریبان در لغت نامه دهخدا، به معانی شب مردم غریب و از دیار دورافتاده، زاری...» ایجاد کرد) |
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
{{ب| الهی طفل بی بابا نباشد | اگر باشد در این دوران نباشد}} | {{ب| الهی طفل بی بابا نباشد | اگر باشد در این دوران نباشد}} | ||
امروزه در این شب، مراسمی ساده و غم انگیز برپا می شود و عزاداران با لباس های سیاه، شمعی روشن در دست می گیرند و نوحه های غم انگیز می خوانند و دسته دسته در معابر حرکت می کنند و هر چند قدم، مدتی می نشینند و آرام و غمناک می گریند. در این مراسم سینه زنی نمی شود و علم و بیرق نیز حرکت داده نمی شود. <ref>جعفری، بی نام، ساری، 1377. جعفرزاده، مصطفی، دستجرد، قم، 1354.</ref> | |||
البته در بعضی مناطق ایران دسته های سینه زنی هم همراه با شمع افروزی وجود دارد. مثلاً در روستای سوهان طالقان در گذشته در غروب شام غریبان، عده ای از جوانان دسته دسته سینه زنی راه می انداختند و در گرگ و میش هوا به در خانه های آبادی می رفتند و مرثیه ای را با این مطلع می خواندند: «امشب شب شام است، شب شام غریبان است.» صاحبخانه هم بر حسب رسمی قدیمی، مقداری نان، پنیر، عسل، کره، تخم مرغ پخته و گردو داخل مجمعه عزاداران می گذاشت و به سرگروه سینه زنان تقدیم می کرد. سرگروه با دعای خیر برای اهل خانه خوراکی ها را به «کیسه دار» می داد و کیسه دار خوراکی ها را در کیسه های مخصوص می ریخت. به این ترتیب جوانان تا پاسی از شب، نذری های تمام خانه ها را جمع می کردند و به مسجد بازمی گشتند و در انتها، نذورات میان عزاداران حاضر در مسجد محل تقسیم می شد. <ref>سادات کیانی، بی نام، طالقان، البرز، 1348.</ref> | البته در بعضی مناطق ایران دسته های سینه زنی هم همراه با شمع افروزی وجود دارد. مثلاً در روستای سوهان طالقان در گذشته در غروب شام غریبان، عده ای از جوانان دسته دسته سینه زنی راه می انداختند و در گرگ و میش هوا به در خانه های آبادی می رفتند و مرثیه ای را با این مطلع می خواندند: «امشب شب شام است، شب شام غریبان است.» صاحبخانه هم بر حسب رسمی قدیمی، مقداری نان، پنیر، عسل، کره، تخم مرغ پخته و گردو داخل مجمعه عزاداران می گذاشت و به سرگروه سینه زنان تقدیم می کرد. سرگروه با دعای خیر برای اهل خانه خوراکی ها را به «کیسه دار» می داد و کیسه دار خوراکی ها را در کیسه های مخصوص می ریخت. به این ترتیب جوانان تا پاسی از شب، نذری های تمام خانه ها را جمع می کردند و به مسجد بازمی گشتند و در انتها، نذورات میان عزاداران حاضر در مسجد محل تقسیم می شد. <ref>سادات کیانی، بی نام، طالقان، البرز، 1348.</ref> | ||