میرزا علی خندان: تفاوت میان نسخه‌ها

| تصویر =   

مرشد میرزا علی خندان در جوانی علاوه بر پرده خوانی، متأثر از پدرش به منبرخوانی، مداحی، منقبت خوانی، فضائل خوانی و چاووشی نی می پرداخته است.  

بهره گیری از فنون دیگر انواع آیین های مذهبی و تسلط بر اجرای اغلب مجالس پرده از وی پرده خوانی منحصر به فرد ساخته است. از آنجا که مرشد میرزا علی در فضایی روستایی تربیت یافته است در اجرا ساده، بی تکلف و با تکیه بر حرکات اصلی عمل می کند.  

ویژگی مهم این شیوه اجرا، حرکات بدون اجزاء با ریزه کاری هایی است که از شگردهای پرده خوانان شهری به شمار می آید. بنابراین پرده خوانی مرشد خندان بر حرکات اصلی تکیه دارد که نسبت به حرکات جزیی، درشت و گاهی تکراری می نماید اما تکرارها به یاری پختگی حرکات صورت و فیگورهای منش مند در طی اجرا به شیوه ای نمایشی تبدیل می شود، همچنین به کارگیری تبرزین به جای عصا این حالت را تقویت می کند. پس از مدتی مخاطب غرق کلیتی از اجرا می شود که محتوای روایت محور و نتیجه خیر اندیشانه، هدف آن است.  

در هماهنگی با شیوه اجرا، وی در خواندن آواز از تکرار جملات ساده بهره می گیرد. آوازش با لحنی ثابت از پرده های دستگاه ماهور <ref>

</ref> که شروع آن از درجه سوم دانگ اول و ایست روی درجه سوم پیش دانگ است، تداوم می یابد. <ref>تیپ ملودی هایی که با بسط و گسترش تشکیل واحدی به نام گوشه می دهند دارای نغمه مرکزی به نام شاهد هستند. در نخستین گوشه در هر دستگاه، نغمه پایانی -ایست- همان نغمه شاهد است اما در گوشه های بعدی به دلایل فنی و بر اساس قوانین امکان تغییر وجود دارد. </ref> <ref>آخرین نغمه در هر گوشه ایست نام دارد. در گوشه های درآمد -نخستین گوشه ها- که شاخص ترین هر دستگاه محسوب می شوند ایست، همان شاهد است. گوشه هایی که خود دارای شاهدی جدا هستند عموماً دارای ایست مشترک با درآمدها هستند، گاه نیز بر اساس حرکت ملودی این قاعده قابل تغییر است. </ref>