سید حمیدرضا برقعی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| نوشتم اول خط بسمه‌ تعالی سر         |              بلند مرتبه پیکر بلند بالا سر }}

{{ب| فقط به تربت اعلات سجده خواهم کرد |          که بنده تو نخواهد گذاشت هر جا سر }}

{{ب| قسم به معنی «لایمکن الفرار» از عشق   |      که پر شده است جهان از حسین سرتاسر }}

{{ب| نگاه کن به زمین! ما رأیت الا تن         |                        به آسمان بنگر! ما رأیت الا سر }}

{{ب| سری که گفت من از اشتیاق لبریزم         |            به سر سرای خداوند می‌روم با سر }}

{{ب| هر آنچه رنگ تعلق، مباد بر بدنم           |                مباد جامه مبادا کفن مبادا سر }}

{{ب| همان سری که یحب الجمال محوش بود   |                  جمیل بود جمیلاً بدن جمیلاً سر }}

{{ب| سری که با خودش آورد بهترین‌ها را         |              که یک به یک همه بودند سروران را سر }}

{{ب| زهیر گفت حسینا! بخواه از ما جان           |                حبیب گفت حبیبا! بگیر از ما سر }}

{{ب| سپس به معرکه عابس «اجننی» گویان         |            درید پیرهن از شوق و زد به صحرا سر }}

{{ب| بنازم ام وهب را به پاره تن گفت:               |                برو به معرکه با سر ولی میا با سر }}

{{ب| خوشا به حال غلامش، به آرزوش رسید         |          گذاشت لحظه آخر به پای مولا سر }}

{{ب| در این قصیده ولی آنکه حسن مطلع شد       |        همان سری است که برده برای لیلا سر }}

{{ب| سری که احمد و محمود بود سر تا پا           |          همان سری که خداوند بود پا تا سر }}

{{ب| پسر به کوری چشمان فتنه کاری کرد             |      پر از علی شود آغوش دشت، سرتاسر }}

{{ب| امام غرق به خون بود و زیر لب می‌گفت:         |                به پیشگاه تو آورده‌ام خدایا سر }}

{{ب| میان خاک کلام خدا مقطعه شد                   |          میان خاک الف لام میم طاها سر }}

{{ب| حروف اطهر قرآن و نعل تازه اسب                   | چه خوب شد که نبوده است بر بدن‌ها سر }}

{{ب| تنش به معرکه سرگرم فضل و بخشش بود         |  به هر که هر چه دلش خواست داد، حتی سر }}

{{ب| نبرد تن به تن آفتاب و پیکر او                       |        ادامه داشت ادامه سه روز... اما سر }}

{{ب| جدا شده است و سر از نیزه‌ها درآورده است         |        جدا شده است و نیافتاده است از پا سر }}

{{ب| صدای آیه کهف الرقیم می‌آید                           |    بخوان! بخوان و مرا زنده کن مسیحا سر }}

{{ب| بسوزد آن همه مسجد، بمیرد آن اسلام               |          که آفتاب درآورد از کلیسا سر }}

{{ب| چقدر زخم که با یک نسیم وا می‌شد                   |      نسیم آمد و بر نیزه شد شکوفا سر }}

{{ب| عقیله غصه و درد و گلایه را به که گفت                 |    به چوب، چوبه محمل نه با زبان با سر }}

{{ب| دلم هوای حرم کرده است می‌دانی                       |        دلم هوای دو رکعت نماز بالا سر }}

{{ب| با اشک‌هاش دفتر خود را نمور کرد           |              ذهنش ز روضه‌های مجسم عبور کرد   }}                   

{{ب| در خود تمام مرثیه‌ها را مرور کرد             |            شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد         }}         

{{ب| احساس کرد از همه عالم جدا شده است     |          در بیت‌هاش مجلس ماتم به پا شده است     }}         

{{ب| در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت       |        وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت             }} 

{{ب| وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت         |        مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت }}

{{ب| باز این چه شورش است که در جان واژه‌هاست |          شاعر شکست خورده طوفان واژه‌هاست }}

{{ب| می‌رفت سوی روضه یک شاه کم سپاه           |          آیینه‌ای ز فرط عطش می‌کشید آه }}

{{ب| انبوه ابر نیزه و شمشیر بود و ماه                   |    شاعر رسیده بود به گودال قتلگاه }}

{{ب| فریاد زد که شعر مرا پر ستاره کن                   |  مادر بیا به حال حسینت نظاره کن }}

{{ب| بی‌اختیار شد قلمش را رها گذاشت                 |  دستی ز غیب قافیه را کربلا گذاشت }}

{{ب| یک بیت بعد، واژه لب تشنه را گذاشت         |    تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت }}

{{ب| حس کرد پا به پاش جهان گریه می‌کند         |          دارد غروب فرشچیان گریه می‌کند }}

{{ب| با این زبان چگونه بگویم چه‌ها کشید           |  بر روی خاک و خون بدنی را رها کشید }}

{{ب| او را چنان فنای خدا بی‌ریا کشید                 |    حتی براش جای کفن بوریا کشید }}

{{ب| در خون کشید قافیه‌ها را، حروف را               |  از بس که گریه کرد تمام لهوف را }}

{{ب| اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت           | بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت }}

{{ب| این بند را جدای همه روی نیزه ساخت           |  خورشید سر بریده غروبی نمی‌شناخت }}

{{ب| بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود                   |  او کهکشان روشن هفده ستاره بود }}

{{ب| خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن       |  پیشانی‌اش پر از عرق سرد و بعد از آن }}

{{ب| خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن       |      شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن }}

{{ب| در خلسه‌ای عمیق خودش بود و هیچ‌کس       |      شاعر کنار دفترش افتاد از نفس }}

{{ب| هنوز شوق تو بارانی از غزل دارد           |              نسیم یک سبد آیینه در بغل دارد }}

{{ب| خوشا به حال خیالی که در حرم مانده     |          و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد }}

{{ب| به یاد چایی شیرین کربلایی‌ها             |        لبم حلاوت «احلی من العسل» دارد }}

{{ب| چه ساختار قشنگی شکسته است خدا     |          درون قالب شش گوشه یک غزل دارد }}

{{ب| بگو چه شد که من اینقدر دوستت دارم؟   |              بگو محبت ما ریشه در ازل دارد }}

{{ب| غلامتان به من آموخت در میانه خون       |            که روسیاهی ما نیز راه حل دارد }}

{{ب| نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می‌آید     |  نفس‌هایم گواهی می‌دهد بوی تو می‌آید }}

{{ب| شکوه تو زمین را با قیامت آشنا کرده         |      و رقص باد با گیسوی تو محشر به پا کرده }}

{{ب| زمین را غرق در خون خدا کردی خبر داری؟ |      تو اسرار خدا را بر ملا کردی خبر داری }}

{{ب| جهان را زیر و رو کرده است گیسوی پریشانت |    از این عالم چه می‌خواهی همه عالم به قربانت }}

{{ب| مرا از فیض رستاخیز چشمانت مکن محروم   |        جهان را جان بده، پلکی بزن، یا حی یا قیوم }}

{{ب| خبر دارم که سر از دیر نصرانی در آوردی         |        و عیسی را به آیین مسلمانی در آوردی }}

{{ب| خبر دارم چه راهی را بر اوج نیزه طی کردی     |      از آن وقتی که اسب شوق را مردانه هی کردی }}

{{ب| تو می‌رفتی و می‌دیدم که چشمم تیره شد کم‌کم |          به صحرایی سراسر از تو خالی خیره شد کم‌کم }}

{{ب| تو را تا لحظه آخر نگاه من صدا می‌زد             |    چراغی شعله شعله زیر باران دست و پا می‌زد }}

{{ب| حدود ساعت سه، جان من می‌رفت آهسته         |    برای غرق در دریا شدن می‌رفت آهسته }}

{{ب| بخوان! آهسته از این جا به بعد ماجرا با من       |  خیالت جمع ای دریای غیرت خیمه‌ها با من }}

{{ب| تمام راه بر پا داشتم بزم عزا در خود               |  ولی از پا نیفتادم، شکستم بی‌صدا در خود }}

{{ب| شکستم بی‌صدا در خود که باید بی تو برگردم   |      قدم خم شد و لیکن خم به ابرویم نیاوردم }}

{{ب| نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می‌آید             |    نفس‌هایم گواهی می‌دهد بوی تو می‌آید }}

{{ب| ...ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان         |    مثل تیری که رها می‌شود از دست کمان }}

{{ب| خسته از ماندن و آماده رفتن شده بود               |        بعد یک عمر رها از قفس تن شده بود }}

{{ب| مست از کام پدر بود و لبش سوخته بود             |    مست می‌آمد و رخساره برافروخته بود }}

{{ب| روح او از همه دل کنده، به او دل بسته               |          بر تنش دست یدالله حمایل بسته }}

{{ب| بی‌خود از خود، به خدا با دل و جان می‌آمد           |        زیر شمشیر غمش رقص‌کنان می‌آمد }}

{{ب| بارها از دل شب یک تنه بیرون آمد                     |  رفت از میسره از میمنه بیرون آمد }}

{{ب| آن طرف محو تماشای علی حضرت ماه                   |            گفت: لاحول و لاقوه الا بالله }}

{{ب| مست از کام پدر، زاده لیلا، مجنون                         | به تماشای جنونش همه دنیا مجنون }}

{{ب| مست از کام پدر زاده لیلا سرمست           |    پیرهن چاک و غزل‌خوان و صراحی در دست }}

{{ب| آه در مثنوی‌ام آینه حیرت زده است         |          بیت در بیت خدا واژه به وجد آمده است }}

{{ب| رفتی از خویش، که از خویش به وحدت برسی |            پسرم! چند قدم مانده به بعثت برسی }}

{{ب| نفس نیزه و شمشیر و سپر بند آمد               |      به تماشای نبرد تو خداوند آمد }}

{{ب| با همان حکم که قرآن خدا جان من است       |        آیه در آیه رجزهای تو قرآن من است }}

{{ب| ناگهان گرد و غبار خطر آرام نشست               |  دیدمت خرم و خندان قدح باده به دست }}

{{ب| آه آیینه در آیینه عجب تصویری                    |داری از دست خودت جام بلا می‌گیری }}

{{ب| زخم‌ها با تو چه کردند؟ جوان‌تر شده‌ای         |      به خدا بیش‌تر از پیش پیمبر شده‌ای }}

{{ب| پدرت آمده در سینه تلاطم دارد                     |  از لبت خواهش یک جرعه تبسم دارد }}

{{ب| گوش کن خواهرم از سمت حرم می‌آید             |              با فغان پسرم وا پسرم می‌آید }}

{{ب| باز هم عطر گل یاس به گیسو داری                   |          ولی این‌بار چرا دست به پهلو داری؟! }}

{{ب| کربلا کوچه ندارد همه جایش دشت است           |  یاس در یاس مگر مادر من برگشته است؟! }}

{{ب| مثل آیینه در خاک مکدر شده‌ای                       |    چشم من تار شده؟ یا تو مکرر شده‌ای؟! }}

{{ب| من تو را در همه کرب و بلا می‌بینم                     |        هر کجا می‌نگرم جسم تو را می‌بینم }}

{{ب| ارباْ اربا شده چون برگ خزان می‌ریزی                 |  کاش می‌شد که تو با معجزه‌ای برخیزی }}

{{ب| مانده‌ام خیره به جسمت که چه راهی دارم           |          باید انگار تو را بین عبا بگذارم }}

{{ب| باید انگار تو را بین عبایم ببرم                         |  تا که شش گوشه شود با تو ضریحم پسرم... }}

{{ب| این اشک‌ها به پای شما آتشم زدند         |              شکر خدا برای شما آتشم زدند }}

{{ب| من جبرئیل سوخته بالم، نگاه کن!           |          معراج چشم‌های شما آتشم زدند }}

{{ب| سر تا به پا خلیل گلستانْ‌نشین شدم         |      هر جا که در عزای شما آتشم زدند }}

{{ب| از آن طرف مدینه و هیزم، از این طرف         |          با داغ کربلای شما آتشم زدند }}

{{ب| بردند روی نیزه دلم را و بعد از آن               |        یک عمر در هوای شما  آتشم زدند }}

{{ب| گفتم کجاست خانه خورشید شعله‌ور             |          گفتند بوریای شما، آتشم زدند }}

{{ب| دیروز عصر تعزیه‌خوانان شهرمان                 |        همراه خیمه‌های شما  آتشم زدند }}

{{ب| امروز نیز نیر و عمان و محتشم                   |            با شعر در رثای شما آتشم زدند... }}

{{ب| قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش     |            یک دم سپر شوند برای برادرش }}

{{ب| خون عقاب در جگر شیرشان پر است     |      از نسل جعفرند و علی این دو لشکرش }}

{{ب| این دو ز کودکی فقط آیینه دیده‌اند       |                آیینه‌ای که آه نسازد مکدرش }}

{{ب| واحیرتا که این دو جوانان زینبند؟         |            یا ایستاده تیغ دو سر در برابرش }}

{{ب| با جان و دل دو پاره جگر وقف می‌کند   |        یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش }}

{{ب| یک دست گرم اشک گرفتن ز چشم‌هاش |                مشغول عطر و شانه زدن دست دیگرش }}

{{ب| چون تکیه‌گاه اهل حرم بود و کوه صبر     |        چشمش گدازه ریخت ولی زیر معجرش }}

{{ب| زینب به پیشواز شهیدان خود نرفت         |              تا که خدا نکرده مبادا برادرش... }}

{{ب| زینب همان شکوه که ناموس غیرت است   |            زینب که در مدینه قرق بود معبرش }}

{{ب| زینب همان که فاطمه از هر نظر شده است |      از بس که رفته این همه این زن به مادرش }}

{{ب| زینب همان که زینت بابای خویش بود       |              در کربلا شدند پسرهاش زیورش }}

{{ب| گفتند عصر واقعه آزاد شد فرات                 |            وقتی گذشته بود دگر آب از سرش... }}