محمد زمان گلدسته: تفاوت میان نسخه‌ها

'''محمد زمان گلدسته،''' در آخرین روزشهریور ماه 1354 شمسی در شهرستان گرگان متولد شد. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.  

| نام                    =   

| تاریخ تولد            =      1353 ه.ش

| محل تولد                =         

|آثار                =           

 

گلدسته از سال 1375 تاکنون به عنوان شاعر اهل بیت به سرودن اشعار می‏پردازد. ایشان پس از آشنایی با مرحوم محمدرضا آقاسی ضمن درس آموزی از محضر ایشان با حال وهوای سرایش آیینی و اجرای حماسی آشنا شد.

از سال 1391 با تلفیق شعر وموسیقی سبک جدیدی را در اجراهای سنتی تجربه کرد و بدینسان اولین آلبوم موسیقی عاشوراییاش با نام «شاه و گدا» خلق شد.  

وی در قالب کلاسیک کار می‏کند و عموماً مثنوی و غزل می‏سراید. از ایشان تا کنون دو مجموعه شعر با عناوین «گل صد برگ»، «روح و ریحان» و مجموعه سی دی تصویری«چاووش» منتشر شده است.

گلدسته در جشنواره‏های مختلف به عنوان نفر برگزیده انتخاب شده است از جمله جایزه ادبی محتشم کاشانی و جشنواره سراسری شعر عاشورایی دانشجویان.  

ایشان از سال 1381 تا کنون عضو هسته تصمیم‏گیری مجمع شاعران اهل بیت است. ‏‌‏‏‏‏‏‏<ref>گفت‌‏وگوی مؤلف با شاعر.‏</ref>

دلواپسی در میقات:

         هرچه در رمز و راز عاشوراست            حرف اول نماز عاشوراست‏

           ای که دل تا همیشه دلبر توست            عشق بازی نماز آخر توست‏

          حج همان خط سیر راه تو بود            کعبه گودال قتلگاه تو بود

          در نمازت به خون وضو کردی            با خدا سیر گفتگو کردی‏

          سجده کردی ولی به چلّه نی            رو به معراج بود پله نی‏

          به ندای لبان تشنه‏ تو            تن صد چاک تیغ دشنه تو

          به فدای نماز آخر تو            سجده‏ی سرخ و نعش بی‏سر تو

          دل گرفتار توست یا مولا            دیده بیمار توست یا مولا

          یا حسین عزیز دلتنگم            نینوایی است لحن و آهنگم‏

          پسر فاطمه دخیل توام             تشنه‏ی جام سلسبیل توام‏

          پسر فاطمه عنایت کن            مرا سوی خود هدایت کن‏

           یا حسین آتشی است در قلبم            ناله دلکشی است در قلبم‏

          قلمم را به دست دل دادم            که رسد تا به عرش فریادم‏

          فصل در دشت خون شکفتن شد            نوبتِ از حسین گفتن شد

          بر تن شعر تازیانه زدم            باز هم حرف عاشقانه زدم‏

          ناله عشق سخت و جانسوز است            آتش عشق استخوان سوز است‏

          عاشقی غربت و بلا دارد            کوفه و شام و کربلا دارد

          هرکه عاشق شود نمی‏میرد             او حیاتی دوباره می‏گیرد

          «یا حسین» اسم اعظم عشق است            هرکه این گفت محرم عشق است‏

          دل برای تو می‏تپد مولا            در هوای تو می‏تپد مولا

          یا حسین از تو گفتم هوس است            در کف خون شکفتنم هوس است‏

          عشق یعنی سرِ بریده‏ی تو            بوسه بر حنجر بریده‏ی تو

        یا حسین از تو آبرو داریم            تا ابد با تو گفتگو داریم‏

          عشقت آتشفشان سینه‏ ماست            او مدال نشان سینه‏ ماست‏

          ما که دلواپسیم در میقات            مثل خار و خسیم در میقات‏

          راه خود را ز کعبه کج کردیم            با تو از تو دوباره حج کردیم‏

          وقت احرام شد کفن پوشیم            رختی از جنس خون بر تن پوشیم‏

          حج اکبر طواف کرب و بلاست            کعبه در اعتکاف کرببلاست‏

          عده‏ای از تو راه کج کردند            کربلا را فدای حج کردند

          عده‏ای گرم کار خود بودند            غافل از تنگه‏ احد بودند

          عده‏ای نیز تکه‏تکه شدند            بنده‏ی نام و نان و سکه شدند

          غرق در آخور علوفه شدند            عده‏ای نیز اهل کوفه شدند

          کوفه لبریز ناجوانمردی است            خنجر تیز ناجوانمردی است‏

          جانِ زهرا به سوی کوفه مرو            با گل و غنچه و شکوفه مرو

          کوفه ره بر تو بست یا مولا            بیعتت را شکست یا مولا

          کربلا یعنی اشک یعنی آه            ذبح هفتاد و دو خلیل اللّه‏

          قتلگه، مروه است، خیمه صفاست            عید قربان غروب عاشوراست‏

          کربلا کعبه اهورایی‏ست            مشهدِ لاله‏های زهرایی‏ست‏

          خفته بر روی خاک پیکر تو            می‏درخشد به روی نی سر تو

          بر سر نیزه صوت قرآنت            التیامی است بر یتیمانت‏

          از سرِ نیزه عشق می‏جوشد             کربلا تا دمشق می‏جوشد

          از سرِ نیزه نور می‏بارد             افتخار و غرور می‏بارد

          کربلا یعنی امتحان دادن            بر لب آب، تشنه جان دادن‏

          رنگ الماس دارد آب فرات            بوی عباس دارد آب فرات‏

          غنچه‏های شکفته پژمردند            تشنه بودند و سر فرو بردند

          بس که فریاد العطش کردند            رهسپار شهادتش کردند

          می‏رود مشک آب بر پشتش            مرگ بازیچه‏ای است بر مشتش‏

          آب در حسرت زبانش بود            در کف بوسه بر لبانش بود

          شاخه‏ یاس بر زمین افتاد            مشک عباس بر زمین افتاد

          یا ابو الفضل چشم مستت کو            در قنوتی ولی دو دستت کو

          رفتی و قصه‏ وفایت ماند            بر تن آب ردِّ پایت ماند

          رفتی و کوفه در ندامت ماند            آب شرمنده تا قیامت ماند ‏‌‏‏‏‏‏‏<ref>دانشنامه شعر عاشورایی، ج 2، ص 1677-1678.‏</ref>