عندلیب کاشانى: تفاوت میان نسخه‌ها

| نام اصلی              =میر تقى

| محل تولد                =کاشان

| والدین                =حسین حسنى

|در زمان حکومت          =ناصر الدین شاه

|تخلص                    =«عندلیب» و «بلبل»

==زندگینامه==

«...میر تقى بن حسین الحسنى از اجله سادات و از شعراى عهد قاجار بود. در آغاز جوانى در زمان سلطنت ناصر الدین شاه از زادگاه خویش عازم تهران گردید...در عهد جوانى، شوقى در دل و شورى در سر داشت و عمر گرانمایه به خواندن و بررسى و تحقیق در اشعار و شعر مى‌گذراند و از مجالست و مصاحبت اهل ادب بهره‌مند بود و از محاورت و معاشرت ایشان لذت مى‌برد. نشست با سخن‌ سرایان پرده از روى طبع شیواى او برگرفت و طوطى طبعش ترانه‌ساز و نغمه‌پرداز آمد تا آنجا که در قصیده و غزل سرآمد شد...وى پس از دو سال اقامت در تهران به زادگاه خویش کاشان برگشت و پس از آن سفرى به شروان آغاز کرد و عازم آن سامان شد و پنج سال با الفت ظریفان و صحبت‌ موزونان آن دیار سپرى کرد و با سخن‌ سرایان آن شهر سر و رازى و سوز و سازى داشت... پس از پنج سال اقامت در شروان سفر داغستان در پیش گرفت و نزدیک به سى سال از عمر را در آن دیار گذراند و از آن پس رهسپار گرجستان و دیگر بلاد قفقاز گردید.» <ref>''دیوان عندلیب کاشانى''، به اهتمام تیرداد اندیشه، تهران، انتشارات کاوه، سال 1343، ص 3 و 4.</ref>

دیوان اشعار عندلیب کاشانى حاوى غزلیات، ماده تاریخ‌ها، ساقى‌نامه، مثنویات، مخمس‌ها و رباعیات و مراثى در سال 1343 به اهتمام آقاى تیرداد اندیشه توسط انتشارات کاوه در قطع وزیرى و در 177 چاپ و منتشر شده است. این اشعار على‌رغم قالب‌هاى متنوعى که دارند غالبا در سبک عراقى سروده شده‌اند و مثنوى‌هاى ماتمى او لحنى حماسى دارند. عندلیب کاشانى را باید مبتکر نوعى سبک مرثیه‌سرایى دانست. او در شیوۀ: غزل-مثنوى ماتمى آثار بدیعى دارد و نیز با استفاده از چند غزل که داراى اوزان مختلف عروضى‌اند بى‌آنکه از قالب ترکیب‌بند استفاده کند، زنجیره کلامى خود را همانند حلقه‌هاى زنجیر مى‌آراید و این تنوع‌ طلبى در مرثیه‌ سرایى بى‌سابقه است.

متأسفانه در تذکره‌هایى که در دورۀ قاجاریه تألیف شده نامى از او به میان نیامده و شاید علت امر اقامت دیرپاى او در بلاد قفقاز و عدم حضور او در پایتخت بوده است. با این که اشعار ماتمى عندلیب کشانى از نظر کمى و کیفى درخور عنایت و توجه است ولى به خاطر گمنامى وى و دور از دسترس بودن آثار منظومش، بازتابى در زمانه او نداشته است، ولى به طور حتم به روند تکاملى شعر عاشورا در قلمرو زبان فارسى شتاب بخشیده است.

مثنوى‌هاى عاشورایى، غزل‌هاى عاشورایى و مخمسات عاشورایى -که تضمین دو غزل سعدى است و هریک از آنها داراى فضاهاى عاطفى و احساسى به خصوصى است. براى پرهیز از دامنه‌ دار شدن سخن، به نقل چند اثر برگزیده عاشورایى او به اختصار مى‌پردازیم:

{{م|به گریه گفت که: جانم هزار باد فدایت!}}

{{ب| اگرچه پیش یزیدم بود بلندمقامى | به پیشگاه تو، اقرار مى‌کنم به غلامى }}

{{م|چو نیست زندگى دهر را ثبات و دوامى}}

{{م|مگر که لطف تو گردد درین معامله‌ام یار}}

{{ب| «ز حرص من چه گشاید، تو ده به خویشتنم بار» | «که چشم سعى، ضعیف است بى‌چراغ هدایت» }}

{{م|گریز از توبه عالم سعید مى‌نتواند}}

{{ب| «ملامت من مسکین کسى کند که نداند» | «که عشق تا به چه حد است و، حسن تا به چه غایت؟» }}

{{م|عمل، خداى نگفته به جز رضا تو کردن}}

{{م|ز هرچه گفتم و گویم، تو برترى همه از آن}}

{{ب| «مرا سخن به نهایت رسید و، عمر به پایان» | «هنوز وصف کمالت نمى‌رسد به نهایت» }}

{{م|ز چشم عقل نمودم به هرچه بود، تماشا}}

{{ب| «به هیچ صورتى اندر، نباشد این همه معنا» | «به هیچ سیرتى اندر، نباشد این همه آیت» }}

{{ب| ز بس گرانى این غم، قدم شده است چو لامى | به این غمند مقید ز جنّ و انس، تمامى }}

{{م|تو هم نسوزى اگر، آدمى نیى که رخامى <ref>سنگ مرمر، و در اینجا مجازا به معناى مطلق سنگ آمده است.</ref>}}

{{ب| «به هیچ گوش نیامد ز عندلیب، کلامى» | «که دردى از سخنانش در او نکرد سرایت» <ref>''همان''، ص 172 و 173.</ref> }}

{{پایان شعر}}

{{ب| که این جوان نه محمد، ز نسل اطهرش‌ست این | بود سپهر امامت: حسین و، محورش‌ست این }}

{{ب| ز بس که کار بر او تنگ آمده‌ست، به ناچار | ز جان گذشته و، اینک على اکبرش‌ست این }}

{{ب| گذشتن از سر جان، سهل‌تر ز داغ جوانى | کسى که مرگ جوان دیده است، باورش است این }}

{{ب| نه فضل ماند و نه جعفر، نه قاسمى و نه عونى | تمام کشته به میدان فتاده، محضرش‌ست این }}

{{ب| کند نظاره به دنبال اکبر از سر حسرت | گواه صدق مقالم: دو دیده ترش‌ست این }}

{{ب| نه نامه‌هاى شما مى‌نماید این که به دستش | کند حساب شهیدان خویش و، دفترش‌ست این }}

{{ب| تمناى مناى کربلا دارى به قربانى | نمى‌آید فدا مادر! مکن تعجیل، تأخیرى... }}

{{ب| ز دستم مى‌روى اکنون، نماند بر من دلخون | به جز یک جان پرحسرت، به غیر آه شبگیرى... }}

{{ب| کمند زلف تو در خواب دیدم دوش، دانستم | ندارد جز سیه‌بختى، پریشان خواب تعبیرى }}

{{ب| سخن با من نمى‌گویى، دل زارم نمى‌جویى | ز مادر اى پسر! گویا به تقصیرى تو دلگیرى! }}

{{ب| نبستم حجلۀ شادى، نچیدم بزم دامادى | براى چون تو شمشادى، جز اینم نیست تقصیرى... }}

{{ب| ز دستم شد على اکبر، منم بیچاره و مضطر | ندارم یاورى دیگر، الا اى چرخ! تدبیرى }}

{{ب| خزان از گلشن دین (عندلیبا)!شد، مشو نومید | که باشد خرابى را، ز پى البته تعمیرى <ref>''همان''،ص 163.</ref> }}

{{پایان شعر}}

{{ب| عنان را کشید از ره و، ایستاد | به آیین گردان زبان برگشاد }}

{{ب| که: اى فرقۀ ناکس و ناقبول! | ندارید شرم از خدا و رسول؟ }}

{{ب| ید اللّه، جدّ کبار من است | شجاعت ازو یادگار من است }}

{{ب| چو بازو به گُرد افکنى خم کنم | ز گیتى، تهى نام رستم کنم }}

{{ب| بخندد چو تیغم به هنگام کین | بگرید ز بیم، آسمان بر زمین... }}

{{ب| که گردد عیان مرد و نامرد کیست؟ | به گاه هنر، مردآور کیست؟ }}

{{ب| بکوشیم مردانه در کارزار | که ماند به گیتى ز ما یادگار <ref>''همان''، ص 166 و 167.</ref> }}