ابراهیم سنایی
ابراهیم سنایی (١٣٤٩ ه. ش) شاعر معاصر ایرانی است.
| ابراهیم سنایی | |
|---|---|
 | |
| زادروز | ١٣٤٩ ه.ش شهرکرد |
| محل زندگی | خوزستان |
| کتاب‌ها | «عصمت سبز»،«پای فوّاره نخل»،«تیغ و زیتون»،«فصلی به رنگ آتش» |
زندگینامهویرایش
ابراهیم سنایی فرزند خسرو به سال ١٣٤٩ ه. ش در شهرکرد به دنیا آمد ولی در اهواز نشو و نما یافت. تحصیلات خود را تا سطح دیپلم در اهواز ادامه داد و به استخدام وزارت نیرو درآمد. وی فعالیتهای شعری خود را از سال ١٣٦٥ ه. ش شروع نمود.
ابراهیم سنایی علاوه بر اشتغال در سازمان آب و برق، فعالیتهای هنری دیگری چون عضو در واحد ادبیات حوزه هنری اهواز، مسئول شورای شعر کنگره سرداران شهید خوزستان و عضو شورای شعر صدا و سیمای خوزستان را نیز در کارنامه فعالیتی خود دارد.
وی از قوالب شعری به غزل، مثنوی و رباعی بیشتر متمایل است.
آثارویرایش
سنایی تاکنون دو کتاب شعر گردآوری نموده است: «عصمت سبز» که اشعار شاعران درباره حضرت زهرا (س) می‌باشد و «پای فوّاره نخل» که غزل معاصر خوزستان است. در دو کتاب «تیغ و زیتون» و «فصلی به رنگ آتش» مجموعه اشعار سنایی منتشر گردیده است.
اشعارویرایش
بوی خطرویرایش
| باز برون آمده ماه از نقاب | بس کن و بیهوده متاب آفتاب | |
| زهره زهرا قمر آورده باز | از همه شوریده‌تر آورده باز | |
| آمده ماهی که هزار آفتاب | پیش بلندای حضورش شد آب | |
| عرش خدا زیور از او یافته‌ست | ساقی ما ساغر از او یافته‌ست | |
| آنکه شد افلاک گرفتار او | خواجه لولاک گرفتار او | |
| آنکه رخش شعله شد آفاق را | خاک‌نشین ساخته نه طاق را | |
| دیده گشود آن گل نیلوفری | پیش رخش شمس و قمر مشتری | |
| چشم خدا محو تماشای او | سر و گرفتار بلندای او | |
| ساقی میخانه‌ی دین آمده‌ست | عرش نشینی به زمین آمده‌ست | |
| ساغر و پیمانه مهیا کند | یک دل دیوانه مهیا کند | |
| تا که صمیمانه به نامش کنیم | از سر اخلاص سلامش کنیم | |
| فاطمه را نور دو عین آمده | پای بکوبید حسین آمده |
| بستر او دامن پیغمبر است | فاطمه از هر دو پریشان‌تر است | |
| اشک خدا ریخته بر دامنش | شعله زد آن اشک به پیراهنش | |
| دارد از آینده خبر می‌دهد | در غم او مرثیه سر می‌دهد | |
| طاقت زهرا به سر آمد دگر | گفت که جانم به فدایت پدر | |
| بر دلم از گریه زدی نیشتر | آه نسوزانم از این بیشتر | |
| حرف بزن ناله چرا می‌کنی | دامن صبر از چه رها می‌کنی | |
| ناله چرا، گریه چرا، شاد باش | شادتر از عالم ایجاد باش | |
| ای که سراپای تو نورانی است | دیده‌ات از بهر چه بارانی است |
| عاقبت آن گل سخن آغاز کرد | در غم او مرثیه‌ای ساز کرد | |
| گفت ز بالا خبر آمد مرا | کرب و بلا در نظر آمد مرا | |
| زین سبب از خویش برون گشته‌ام | راهی صحرای جنون گشته‌ام | |
| کرب و بلا بوی خطر می‌دهد | یاس در آن معرکه سر می‌دهد | |
| تیغ جدا می‌کند از تن سرش | کشته شود در بر او اکبرش | |
| شمع وجودش شود آب ای دریغ | بر لب دریای سراب ای دریغ | |
| آتش داغش شررم می‌زند | شعله به چشمان ترم می‌زند | |
| دامن صحرا کفنش می‌شود | نیزه رها سوی تنش می‌شود | |
| دامنش آغشته به خون می‌شود | عقل گرفتار جنون می‌شود |
| آتش مرثیه که افروختند | حضرت زهرا و علی سوختند | |
| آه عجب مجلسی آماده شد | اشک علی زیور سجاده شد | |
| پیکر زهرا تب ماتم گرفت | محفلشان رنگ محرم گرفت |
| طفل علی غنچه‌ی لب باز کرد | در بَرِ مادر سخن آغاز کرد | |
| گفت خوشم با غم فردای خویش | شادم از آینده زیبای خویش | |
| تیغ بگو تا بپذیرد مرا | تنگ در آغوش بگیرد مرا | |
| این منم اینگونه پذیرای او | تشنه بوسیدن لبهای او | |
| جام لبش شعله‌ورم می‌کند | از همه دیوانه ترم می‌کند | |
| تیغ بگو تا ننماید درنگ | وعده حق را که نشاید درنگ | |
| این همه تأخیر سزاوار نیست | دوری شمشیر سزاوار نیست | |
| سینه گشودم که بخواهی مرا | می‌کشد این چشم به راهی مرا |