بابا فغانی شیرازی

نام: بابا فغانی شیرازی تاریخ ولادت: نامشخص تاریخ وفات: 925 ه.ق آثار: دیوان اشعار بابا فغانی شیرازی شاعر شیعی قرن دهم هجری است که در زمان سلطان یعقوب به دوران شکوفایی خود نزدیک شد. بعضی او را از پیشگامان سبک هندی در شعر فارسی می‌دانند. در جوانی به هرات سفر کرد و در آنجا به دیدار جامی رفت و به این ترتیب با عرفان آشنا شد. پس از مدتی به آذربایجان، خراسان و فسا رفت. در پایان عمر به مشهد مقدس رفت و در سال 925 ه.ق درگذشت. سرودن اشعار دینی به خصوص اشعار موافق با عقاید شیعی در زمان بابا فغانی رواجی زیاد پیدا کرد و بیشتر شاعران در این مضمون اشعار زیادی سرودند.

بابا فغانی هیچ وقت از دنیای عشق و رندی خویش فارغ نشد که بتواند به دین و مذهب بیشتر توجه کند؛ فقط بعضی از مضامین مانند توحید و حمد پروردگار و نعت رسول و منقبت ائمه اطهار در غزل‌هایش دیده می‌‌شود. البته قصاید زیادی در نعت حضرت رسول و امیر‌المؤمنین و امام هشتم، علی‌بن موسی الرضا دارد. 

یکی از بارزترین مختصات شعر بابا فغانی، سلاست و روانی و سادگی بیان اوست. به رغم سادگی اشعارش، کنایات، استعارات و تشبیهات وی صورت نو و تازه دارد و با مهارت وصف ‌ناپذیری با اسامی چهارده معصوم، اشعاری زیبا سروده است. نگاه او به عاشورا، نگاهی احساسی و عاطفی است و تنها چند بیت عاشورایی در دیوان وی رنگ عرفانی دارد. کتاب شناسی: دیوان بابا فغانی شیرازی، مصحح: احمد سهیلی؛ بی جا، اقبال: 1362.