محمدرضا محمدی
محمد رضا محمدی (نیکو) در سال 1340 ه. ش در تهران چشم به جهان گشود پس از گذرانیدن تحصیلات ابتدایی، مقطع متوسطه را در دبیرستان دار الفنون و سپس لیسانس خود را در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه علامه طباطبایی اخذ نمود.
وی از شاعران عصر انقلاب محسوب می‌شود که سرودن شعر را از اول انقلاب به طور جدی آغاز کرد. نخستین اثر وی مجموعه شعری با نام «سرزمین بی‌آسمان» است که در سال 1374 چاپ گردید. شعرهای این شاعر در نشریات مختلف کشور و برخی از جنگ‌های ادبی منتشر شده است.
سایر آثار محمدی عبارتند از: «گزیده ادبیات معاصر، شماره 91»، «شعر امروز» که کار مشترکی با آقای ساعد باقری باشد. کتابی شامل داستانهایی از زندگی مولانا با نام «خداوندگار»، «آرش کمانگیر» و ...
محمدی علاوه بر فیلمنامه‌نویسی کارگردانی چند کار مستند تلویزیونی را تاکنون انجام داده است.
محمدی تاکنون به کشورهای متعددی سفر کرده است که بخشی از سفرنامه‌های وی در سالهای اخیر در پاورقی روزنامه اطلاعات، انتشار یافته است.
| ای که پیچید شبی در دل این کوچه صدایت | یک جهان پنجره بیدار شد از بانگ رهایت | |
| تا قیامت همه جا محشر کبرای تو برپاست | ای شب تار عدم شام غریبان عزایت | |
| عطش و آتش و تنهایی و شمشیر شهادت | خبری مختصر از حادثه‌ی مرگ کرب و بلایت | |
| همرهانت صفی از آینه بودند و خوش آن روز | که درخشید خدا در همه‌ی آینه‌هایت | |
| کاش بودیم و سر و دیده و دستی چو ابو الفضل | می‌فشاندیم سبک‌تر ز کفی آب، به پایت | |
| از فراسوی ازل تا ابد، ای خلق بریده | می‌رود دایره در دایره، پژواک صدایت [۱] |
رباعی:
| ذکر دل و جان عاشقان مردی توست | وردِ لب مردان جهان مردی توست | |
| تاریخ عطشناک دل شیعه هنوز | سیراب شریعه‌ی جوانمردی توست [۲] | |
| او روز شهود خویش را می‌دانست | گودال فرود خویش را می‌دانست | |
| چون شاعر چیره‌ای از آغاز سخن | پایان سرود خویش را می‌دانست [۳] |
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1567.