نصرالله مردانی
نصر اللّه مردانی از شاعران معاصر ایرانی است.
| نصر اللّه مردانی | |
|---|---|
 | |
| زادروز | 1326 ه. ش کازرون |
| ملیت | ایرانی |
| پیشه | شاعر |
| سبک نوشتاری | غزل سرا |
| تخلص | ناصر |
زندگینامه
نصر اللّه مردانی «ناصر» به سال 1326 ه. ش در سرزمین کهن و باستانی کازرون دیده به جهان گشود. تحصیلات خود را در همان جا به پایان برد و هم اکنون نیز ساکن کازرون است. اما به دلیل دارا بودن مسئولیت‌های فرهنگی بسیاری از اوقات خود را در تهران می‌گذراند. از دوران کودکی شعر گفتن را آغاز کرد و خیلی زود در مطبوعات جایی برای خود باز کرد. به غزل بیشتر از سایر قوالب شعر پارسی گرایش دارد و معتقد است غزل سرایی حسّاسیّت و ذهنیتی وسیع و تخیّلی قوی می‌طلبد. خیال نیز در ساختار مضامین بدیع شعر مردانی نقش اساسی دارد. وی طبعی روان دارد. [۱]
آثار
- آثار چاپ شده‌ی وی عبارتند از:
- «قیام نور»،
- «آتش نی»
- «گزیده ادبیات معاصر، شماره 11»
اشعار
بانوی اسلام
| زینب، ای بانوی اسلام! سلام | ای پیام‌آور خونین قیام | |
| زینب! ای اسوه ایثار و خروش | بیرقِ داد گرفتی تو به دوش | |
| زینب ای شیر زن کربُ بلا | جوش با خون تو زد خون خدا | |
| زینب! ای آینه‌ی روشن حق | خرّم از اشک تو شد گلشن حق | |
| زینب! ای زاده‌ی زهرای بتول | از تو پاینده بود دین رسول | |
| زینب! ای عصمت تو شوکت زن | وارثی، وارث هفتاد و دو تن | |
| زینب! ای گوهر دریای وقار | صبر از صبر تو، بی‌صبر و قرار! | |
| زینب! ای خواهر آزاد حسین | بود فریاد تو، فریاد حسین | |
| زینب! ای پاکتر از چشمه‌ی نور | کس نیامد به جهان چون تو صبور | |
| سینه‌ات سوخته از داغ حسن | سرخ از اشک تو، گلهای چمن | |
| خطبه‌ات رونق بیداد شکست | کاخ بیداد ز بنیاد شکست [۲] |
میدان عطش
| آنچه در سوگ تو ای پاکتر از پاک گذشت | نتوان گفت که هر لحظه، چه غمناک گذشت | |
| چشم تاریخ در آن حادثه‌ی تلخ چه دید | که زمان مویه‌کنان از گذر خاک گذشت | |
| سر خورشید بر آن نیزه‌ی خونین می‌گفت | که چه‌ها بر سر آن پیکر صد چاک گذشت | |
| جلوه‌ی روح خدا در افق خون تو دید | آن که با پای دل از قلّه‌ی ادراک گذشت | |
| مرگ هرگز به حریم حرمتت راه نیافت | هرکجا دید نشانی ز تو چالاک گذشت | |
| حُرّ آزاده، شد از چشمه‌ی مهرت سیراب | که به میدان عطش پاک شد و پاک گذشت | |
| آب شرمنده‌ی ایثار علمدار تو شد | که چرا تشنه از او این همه بی‌باک گذشت | |
| بود لب تشنه‌ی لبهای تو صد رود فرات | رود بی‌تاب کنار تو عطشناک گذشت | |
| بر تو بستند اگر آب، سوارانِ سراب | دشت دریا شد و آب از سر افلاک گذشت | |
| با حدیثی که ملائک ز ازل آوردند | سخن از قصّه‌ی عشق تو ز لولاک گذشت [۳] |
گل اختر
| به طاق آسمان امشب گل اختر نمی‌تابد | بنات النعش اکبر بر سر اصغر نمی‌تابد | |
| به شام کربلا افتاده در دریای شب، ماهی | که هرگز آفتابی این چنین دیگر نمی‌تابد | |
| به دنبال کدامین پیکر صد پاره می‌گردد | که از گودال خون خورشید بی‌سر در نمی‌تابد؟ | |
| به پهنای فلک بعد از تو ای ماه بنی هاشم | چراغ مهر دیگر تا قیامت بر نمی‌تابد؟ | |
| فرات مهربانی، تشنه‌ی لبهای عطشانت | تو آن دریای ایثاری که در باور نمی‌تابد | |
| کنار شطّ خون دستی و مشکی پاره می‌گوید | که، عباس دلاور از برادر سر نمی‌تابد | |
| علمداری که بر دوشش علم بی‌دست می‌ماند | عطش، اشکی به رخسارش ز چشم تر نمی‌تابد | |
| ز خاک تیره هفتادُ دو کوکب آسمانی شد | که بر بام جهان نوری از این برتر نمی‌تابد |
فرات اشک
| بخوان حماسه‌ی خونین کربلا با ما | که شد بسیط زمین جمله همصدا با ما | |
| سربریده به میدان عشق می‌گوید | حدیث خون شهیدان نینوا با ما | |
| دوباره پیکر صد چاک لاله آوردند | به داغ گاه بهشتی، فرشته‌ها با ما | |
| فرات اشک ز چشمان خاک می‌جوشد | به سوگواری گلهای کربلا با ما | |
| ز موج خیز خطر فاتحانه می‌گذریم | که هست معجز موسایی و عصا با ما | |
| لهیب آتش نمرودیان گل افشاند | به زور حادثه باشد اگر خدا با ما | |
| اگر جهان همه دشمن شود، ظفر یابیم | به عرصه‌یی که بود تیغ مرتضی با ما | |
| پیِ سلامت سردار عاشقان دیدیم | که دست غیب بلندست در دعا با ما |
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1431-1432.