کاظم واعظی‌

حاج کاظم واعظی در سال 1317 ه. ش، در خانواده‌ای مذهبی در شهرستان تربت حیدریه متولد شد. پس از چند سال تحصیل به شغل کفّاشی مشغول گردید، وی از سال 1344 شروع به مرثیه‌ی اهل بیت (ع) نمود و پس از آن به سرودن اشعار پرداخت.

می کشان از خون دل می‌کشند		نعره‌ی مستانه چون نی می‌کشند
می نخورده نینوایی می‌شوند		سینه چاک و کربلایی می‌شوند
ناله‌ی جانسوزشان از نای دل‌		بگسلد بند قفس از پای دل
می‌رود دل هر کجا یار دل است‌		زندگی بی‌مهر دلبر مشکل است
ساقیا پرکن ز می پیمانه‌ام‌		کز شرار عشق تو دیوانه‌ام
بوی می پیچیده همچون آفتاب‌		در فضای سینه‌های دل کباب
هر که را بینم از شیب وز شباب‌		بر در میخانه افتاده خراب
من کیم کز میگساران دم زنم‌		وز امام تک سواران دم زنم

باز اهل ولا همه جمعند		همچو پروانه گرد یک شمعند
باده نوشان همه شبیب و شباب‌		بر در میکده خراب خراب
می نخورده ز بوی می مستند		یکدل و یکصدا و یکدستند
در میخانه بر همه باز است‌		فرصتی از برای پرواز است
نام زیبای سیّد الشّهدا		شده زینت فزای میکده‌ها
ماه خون و غم عزاداری است‌		اشک غم از دو دیدگان جاری است
همه گرم فغان و آوایند		داغدار عزیز زهرایند

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1340.