احمد غفورزاده
احمد غفور زاده، فرزند عباس، متخلّص به «طلایی» در سال 1307 هجری شمسی در قریه‌ی زاغ آباد از توابع اصفهان متولد شد. غفور زاده چون قریحه و استعداد شاعری داشت به عضویت انجمن ادبی کمال راه یافت و با همکاری تنی چند از شاعران اصفهانی «انجمن ادبی سعدی» را بنیان نهاد.
طلایی از شاعرانی است که در سرودن شعر از ذوق و استعداد کافی برخوردار است و طبعش در انواع شعر به غزل‌سرایی مایل است. آثارش در روزنامه‌های تهران و اصفهان به چاپ می‌رسد. [۱]
فداکاری حسین (ع):
| چون حسین آن کس که بر ضدّ ستم پیکار کرد | خویشتن را سرفراز اندر صف احرار کرد | |
| او به ضدّ خود سری برخاست با اتباع خویش | بهر آزادی سر و جان را ز شوق ایثار کرد | |
| تا نگردد حبّ دنیا سدّ راه مقصدش | ترک جاه و منصب و سیم و زر و دینار کرد | |
| تا نماید محو خار ظلم و استبداد را | دشت را رنگین ز خون چون ساخت گلزار کرد | |
| بر علیه دستگاه جور و بیداد یزید | سر به کف بگرفت و اندر راه حق پیکار کرد | |
| بهر حفظ جان نکردی بیعت، او با ظالمین | رو به مظلومان نمود و پشت بر غدّار کرد | |
| کرد کوته از سر دین دست هر بیگانه را | پایه‌ی دین را ز جهد خویشتن ستوار کرد | |
| گرچه هفتاد و دو تن بودند یارانش ولی | از سپاه دشمنان بی‌حد و مر کشتار کرد | |
| بهترین فرد مبارز بود در دور جهان | دشمنش هم بارها این نکته را اقرار کرد [۲] |
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1261.