بنى هاشم

فرزندان هاشم بن عبد مناف،جدّ اعلاى رسول خدا.به اهل بیت پیامبر،به همین جهت «بنى هاشم»گفته مى‌شود.هاشم و اجدادش در میان عرب،مشهور به نجابت و مورد احترام بودند و رسول الله از این دودمان بود.امام حسین«ع» نیز در یکى از رجزهاى خویش در روز عاشورا،به این نسب شریف اشاره کرده و به آن افتخار مى‌کند:

انا ابن علىّ الخیر،من آل هاشم کفانى بهذا مفخرا حین افخر

بنى امیّه،از آغاز با بنى هاشم،مخالفت و دشمنى داشتند و این بغض و عداوت،در دوران ائمّه نیز ادامه داشت.«حادثۀ کربلا»اوج عداوت و کینۀ امویان با بنى هاشم بود.

پیامبر اسلام «ص» فرموده است:«بغض بنى هاشم نفاق» دشمنى و کینه با بنى هاشم، نشانۀ نفاق است.

یزید،چون حسین بن على«ع»را به شهادت رساند و اهل بیت او را به اسارت گرفت، در مجلس جشن،با چوب خیزران بر لبهاى حسین«ع»مى‌زد و این اشعار را مى‌خواند:

«لعبت هاشم بالملک...»بنى هاشم با ملک و سلطنت بازى کردند،نه خبرى آمده و نه وحیى نازل شده است.اگر از فرزندان احمد انتقام نگیرم،از نسل خندف نیستم....

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 79-80.