بستن آب
شیوۀ ناجوانمردانۀ تشنه نگهداشتن طرف در جنگ،براى از پاى در آوردن او.در حادثۀ کربلا سپاه عمر سعد به دستور ابن زیاد،از رسیدن آب به خیمه‌گاه امام حسین«ع» جلوگیرى کردند.از روز هفتم محرّم،عمر سعد کسى را به نام عمرو بن حجاج با پانصد سوار بر شریعۀ فرات مأمور کرد.آنان فرات را در محاصرۀ خویش قرار دادند و از سه روز به شهادت امام حسین«ع»مانده،مانع آب برداشتن اصحاب او از فرات شدند. [۱] این کار که به تشنگى امام و اصحاب و فرزندانش در روز عاشورا انجامید،از سوزناکترین حادثه‌هاى کربلا بود و امام و یاران و اطفالش لب تشنه ماندند.
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 70.
- ↑ اعیان الشیعة،ج 1،ص 599،الکامل فى التاریخ،ج 2،ص 556.