بانى
بانی به معنای پایه‌گذار، مؤسّس است.
در فرهنگ عاشورا و مراسم سوگوارى، کسى که بر پاى دارندۀ مجلس عزا یا تعزیه و روضه و سخنرانى براى امام حسین (ع) و دیگر معصومین است.
بانى مجلس معمولا بنا به نذر و نیاز یا از روى عشق و علاقه دست به این کار مى‌زند و متکفّل خرج و هزینۀ پذیرایى و اجرت روضه‌خوان و تعزیه‌خوان و واعظ و محلّ برگزارى جلسه مى‌شود. به مؤسّس ساختن مسجد و حسینیّه هم بانى گفته مى‌شود. رسم است که واعظ و مدّاح، بانى مجلس را یاد و دعا مى‌کند که خداوند قبول فرماید و مورد عنایت و کرم ابا عبد الله (ع) قرار گیرد.
منابع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 68.