شیخ حسون عبداللّه‌

شیخ حسّون (حسین) بن عبد اللّه بن حاج مهدی حلّی، به سال 1250 ه. ق. در شهر حلّه متولد شد. او از خطبا و شعرای مشهور عصر خود بود. وی به سال 1305 هجری در حلّه وفات یافته و او را در نجف اشرف دفن کردند.

شیخ حسون عبداللّه‌
زادروز	1250 ه. ق. حلّه
مرگ	1305 هجری حلّه
جایگاه خاکسپاری	نجف اشرف
پیشه	شاعر
دیوان سروده‌ها	الرحلة المکیة

شیخ حسون خطیبی زبردست بود و مواعظ او تأثیر فراوانی بر شنوندگان می‌گذاشت. وی اشعار بسیاری سروده و بیشتر سروده‌های او در مدح و مرثیه‌ی اهل بیت (ع) است. اشعار او به داشتن سلاست و انسجام ممتاز است از جمله اشعار او تقریظ منظومی است که بر سفرنامه‌ی منظوم شیخ محمد حسن کبه (م 1336 ق) به نام «الرحلة المکیة» نوشته و نیز قصیده‌ای که در ستایش از «العقد المعضل» سید حیدر حلّی (م 1304 ق) سروده است. وی عالمی پرهیزکار و خیراندیش بود.

ظللت أبثّ الوجد حتی کأننی‌لشجوی علّمت الحمام بکائیا

1- حزن و اندوهم را پیوسته منتشر کردم، تا آنجا که گریه کردن را به کبوترها یاد دادم.

1- عبّاس هذی جیوش الکفر قد زحفت‌نحوی بثارات یوم الدّار تطلبنی

2- نصبت نفسک دونی للقنا غرضاحتی مضیت نقیّ الثوب من درن

3- کسرت ظهری و قلّت حیلتی و بماقاسیت سرّت ذوو الأحقاد و الظغن

1- ای عبّاس لشکریان کفر برای گرفتن خونبها در «یوم الدّار» به سوی من آمده‌اند.

2- تو در پیش من هدف نیزه قرار گرفتی تا اینکه پاکدامن از دنیا گذشتی.

3- پشت مرا شکستی و بعد از تو چاره‌ام از دست رفت. با این پیشامد، کسانی‌که کینه‌ی مرا دارند خوشحال شدند.

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 533.