ناجی خمیس
ناجی بن حمادی بن خمیّس حلّی از ادبای معاصر که به سال 1311 ه. ق. در حلّه به دنیا آمد و پس از طی مراحل آغازین تحصیل به نجف اشرف برای تعلیم علوم دینی هجرت کرد و از درس اساتید بزرگی همچون «مرحوم نائینی» و «ابو الحسنی اصفهانی» بهره‌مند گردید. او بر اثر بیماری طولانی در سال 1349 هجری درگذشت. [۱]
| ناجی خمیس | |
|---|---|
| زادروز | 1311 ه. ق. حلّه |
| مرگ | 1349 هجری |
| علت مرگ | بر اثر بیماری طولانی |
| پیشه | شاعر |
1- اری النّاس شتّی بات یجمع أمرهم‌علی الظّلم مسدول من الجهل فاحم
2- قد انتکست منها القلوب فأصبحت‌تروق لعینیها القباح الذّمائم [۲]
1- امام حسین (ع): مردم را می‌بینم در حالی‌که بر گمراهی اجتماع کرده‌اند و از دور حق پراکنده شده‌اند.
2- گویا این رسم روزگار است که دلها را از حق دور می‌سازد و عهد و پیمان را زشت می‌نمایاند.
1- إلی اللّه نشکو عندک الیوم أمرناو أنت بنا یا صاحب الأمر عالم
2- متی تطلع الأیّام منک ابن نجدةتعاف له أغیا لهنّ الضّراغم
3- و تبرز من أقمار هاشم طلعةتطیر شعاعا فی سناها الغمائم [۳]
1- به خدا شکوه می‌کنیم که امر ظهور تو ای صاحب امر به تأخیر افتاده است.
2- هنگامی‌که روزهای ظهور تو طلوع کند. ای کمک‌کننده! در آن روز از شیرهای درنده در امان خواهیم بود.
3- و از نسل هاشم مردی ظهور می‌کند که شعاع نورش ابرها را کنار می‌زند.
و یوم حسین لیس یحصیه ناثرو لم یستطع تعداد بلواه ناظم [۴]
روز حسین روزی است که هیچ نوحه‌گری و هیچ زبانی نمی‌تواند عظمت مصیبت آن را بیان نماید.
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج1، ص: 550.