سید رضا هندی
سیّد رضا بن سیّد هاشم تقوی رضوی موسوی هندی لکهنویی، به سال 1290 ه. ق. در نجف متولد شد و در سال 1298 ه. ق. همراه پدر به سامرا رفت. وی پس از 13 سال به نجف برگشته و بقیّه‌ی عمر را در آنجا در طلب علم گذرانید.
از تألیفات او: «المیزان العادل بین الحق و الباطل فی الرد الکتابیین»، «بلغة الراحل فی الأخلاق و المعتقدات»، «الوافی فی شرح الکافی فی العروض و القوافی» و «شرح غایة الایجاز فی الفقه». وی به سال 1362 ه. ق. در قریه‌ای نزدیک نجف وفات یافت و او را در نجف دفن کردند. [۱]
1- و بقعة ترهب الأیّام سطوتهاو لیس تهرب من ذؤبانها النّقد
2- و روضة انجم الزّهراء قد حسدت‌حصباءها و علیها یحمد الحسد
3- و ارض قدس من الأملاک طاف بهاطوائف کلّما مرّوا بها سجدوا
4- فانهض فدتک بقایا انفس ظفرت‌بها النّوائب لما خانها الجلد
5- هب إن جندک معدود فجدّک قدلاقی بسبعین جیشا ماله عدد
6- غداة جاهد من اعدائه نفراجدّو ابا طفاء نور اللّه و اجتهدوا
7- و عصبته جحدوا حقّ الحسین کمامن قبل حق ابیه المرتضی جحدوا
8- تجمّعت عدة منهم یضیق بهاصدر الفضا و لها امثالها مدد
9- فشدّ فیهم بابطال إذا برقت‌سیوفهم مطرو احتفا و ما رعدوا
10- صالوا و جالوا و أدوّا حقّ سیّدهم‌فی موقف فیه عقّ الوالد الولد [۲]
1- در آنجا (کربلا) آرامگاهی است که روزگار از سطوت آن در هراس است و گرگها در آنجا جرأت حمله به گوسفندان را ندارند.
2- بوستانی است که ستاره‌های درخشان به سنگریزه‌های آن حسادت می‌ورزند و به این دلیل در اینجا حسد صفتی ممدوح شده است. [۳]
3- سرزمین مقدّسی است که فرشتگانی که به دور آن می‌گردند، هرگاه به مقابل آن می‌رسند، سجده می‌کنند.
4- به‌پاخیز، نفوسی که مصائب بر آنها وارد شده به حدّی که دیگر قدرت مقابله‌ی با مصائب را ندارند، همگی به فدای تو باد. [۴]
5- اگر تعداد لشکریان تو کم است، جدّ تو امام حسین (ع) با هفتاد نفر به رویارویی لشکری بی‌شمار رفت.
6- در روزی‌که با گروهی که سعی در خاموش کردن نور خدا داشتند مبارزه و مجاهده کرد.
7- گروهی که حقّ حسین (ع) را انکار کردند، قبل از آن هم حقّ پدرش مرتضی را منکر شده بودند.
8- گروهی از آنان گرد آمدند و همه‌جا را اشغال کردند. آنها به همین تعداد نیز پشتیبان دارند.
9- او به همراه قهرمانانی به دشمن حمله برد که هرگاه شمشیرهای آنان برق می‌زد، باران مرگ می‌بارید ولی صدای رعد بلند نمی‌شد.
10- از چپ و راست میدان جنگ حمله کردند و حقّ آقای خود را ادا کردند. آن هم در موقعیتی که پدر، فرزند را رها می‌کند.
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج1، ص: 558-559.