مهدی الأعرجی‌

سید مهدی بن سید راضی حسینی اعرجی بغدادی از اکابر خطبای منبر حسینی، به سال 1322 ه. ق. در نجف به دنیا آمد.

دروس عربی و عروض، را نزد سید رضا هندی و متن خطابه را نزد دایی خود شیخ قاسم حلّی که خطیب مشهوری بود، خواند و ذوق لطیف و قریحه سرشار او، وی را علاقه‌مند مجالس شعر و ادب ساخت. وی در بدیهه‌سرایی مهارت داشت. از آثار وی «ارجوزه در نسب آل اعرجی» در 39 بیت که در مجله‌ی المرشد بغدادی به چاپ رسید را می‌توان نام برد. او در جوانی و در سال 1359 هجری در شطّ فرات غرق گردید. دیوان مخطوط او توسط برادرش در بیش از 300 صفحه جمع‌آوری شده است.

1- و رأس ابن النّبیّ علی قناةیرتّل آی أصحاب الرّقیم

2- و ینذر فی النّهار القوم وعظاو یهدی الرّکب فی اللّیل البهیم

3- فلم أر قبله بدرا تجلّی‌له برج من الرّمح القویم

1- سر پسر پیامبر (ص) بر نیزه در حال تلاوت قرآن بود. و آیات مربوط به اصحاب رقیم را تلاوت می‌فرمود.

2- این سر روشنایی و درخشش داشت که موجب روشنگری و نصیحت در روز، و راهبری قافله در شب تاریک می‌شد.

3- و من از این «ماه» که برفراز برجی از نیزه بردمیده در شگفتم و ماهی چون آن ندیدم.

لیت الهلال هلال شهر محرّم‌عجل الخسوف له و لمّا یتمم

ای کاش که خوف مانع از کامل شدن ماه محرّم شود و لحظه‌های بلا و مصیبت دیرتر فرارسد.

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 556.