عبدالغنی الحر
عبد الغنی الحرّ، عالم فاضل و ادیب مشهور نجف است که دارای قدرت حافظه و سرعت بدیهه فوق‌العاده‌ای بود. اکثر اشعار او در مدح و رثای اهل بیت می‌باشد در مورد او مرجع بزرگ سید «عبد الهادی شیرازی» گفته است: «اگر ولایت و حب «عبد الغنی الحرّ» نسبت به اهل بیت را در میان همه اهل شهر تقسیم کنند هیچیک به جهنم وارد نمی‌شوند». او در سال 1358 هجری وفات یافت. از اشعار معروف او: «منتظم الدرر فی مدح الامام المنتظر» و تخمیس تائیة مشهور «دعبل خزاعی» است. [۱]
1- و فدت علیک یحدونی اشتیاقی‌و أحشائی بنار جوای تغلی
2- رجاء أن تحطّ الثقل عنّی‌فأنت القصد فی تخفیف ثقلی
3- و غفران الذّنوب و کلّ وزربدا منّی بقول او بفعل [۲]
1- من به سوی تو می‌آیم تا اشتیاقم را آرام کنم. این در حالی است که درون من در آتش می‌سوزد.
2- از تو می‌خواهم که این سنگینی را از من برطرف کنی، که تو تنها کسی هستی که این کار را انجام می‌دهی.
3- و در آمرزش گناهانم و اعمال و افعالم به من کمک می‌نمایی. (درخواست من اجر و ثواب أخروی و قرب و غفران است).
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج1، ص: 555.