مهدی الفلوجی‌

حاج مهدی فلوجی بن حاج عمران بن حاج سعید از ادبای حلّه به‌شمار می‌رود که در سال 1282 ه. ق. به دنیا آمد. او به تجارت روی آورد و با توجه به مکنت مالی خویش، هیچگاه از شعر برای بهره‌مندی‌های مادّی استفاده نکرد، بلکه شعر خویش را به اهل بیت اختصاص داد. در این اواخر به دلیل روی نمودن مردم به سبک جدید شعر، اشعار او که به سختی با اسلوب قدیم پیوند خورده بود، مورد بی‌مهری قرار گرفت. او در سال 1357 هجری وفات یافت، و در حرم حیدری به خاک سپرده شد.

1- إلی م و قلبی من جفونی یسکب‌و نار الأسی ما بین جنبیّ تلهب؟!

2- أبیت و لیلی شطّ عنه صباحه‌کأن لم یکن للّیل صبح فیرقب!

1 و 2- آتش سوزان درون من، دلم را آتش زده و شب و روز مرا یکسان و تیره و تار نموده و خواب و استراحت را هم از من ربوده است.

1- بأبی المحرمین عجّت الی اللّه‌بإهلالها وفود لقاها

2- قدّمت هدیها و هنّ نفوس‌یا لتلک النّفوس ما أهداها!

3- ترکتها سیوف أبناء حرب‌فی منی کربلا أضاحی مناها!

4- مذ تعرّت عن المخیط بروداخلع الدّین بردها فکساها

5- برزت للطّواف دون بیوت‌شرّف اللّه بیته بحماها

1- امام حسین (ع) و یارانش محرمانی بودند که جان خود را به عنوان قربانیان حقیقی نه رمزی به قربانگاه آوردند.

2- و در کربلا سخاوتمندانه تقدیم کردند.

3- و شمشیر دشمنان در «منای کربلا» آنان را قربانی کرد.

4- آن هنگام که جامه‌ی دین پاره گشت. امام و اصحابش با خون خود آن جامه را دوختند.

5- آنان طواف خود را در کربلا به‌گونه‌ای انجام دادند که خداوند طواف خانه‌ی خود را به سبب طواف آنان در کربلا شرافت بخشید.

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 553.