ابن فلاح کاظمی‌

شیخ محمّد شریف بن فلاح کاظمی از شعرای قرن سیزدهم هجری است که در کاظمین متولّد شد و در همان شهر رشد و نمو نمود. سپس به نجف هجرت کرد و به تحصیل علوم پرداخت. سید امین در اعیان الشیعه می‌نویسد: سیّد شریف فلاح عالمی فاضل و ادیبی شاعر است که قصیده‌ی مشهوری در مدح امیر المؤمنین علی (ع) سرود و آن را در کنار حرم شریف امام علی (ع) خواند که ناگهان آویزه‌ای طلایی از بالای ضریح بر او افتاد که با دستش گرفت. وی به سال 1220 ه. ق درگذشت.

1- قف باللطفوف وجد بفیض الادمع‌ان کنت ذا حزن و قلب موجع

2- أیبیت جسم ابن النبیّ علی الثّری‌و یبیت من فوق الحشایا مضجعی

3- تبا لقلب لا یقطّع بعده‌أسفا بسیف الحزن أیّ تقطّع

4- و عمی لعین لا تسحّ لفقده‌حمر الدّما عوض الدّموع الهمّع

1- در طف بایست و اشکهایت را جاری کن با قلبی که در آتش و حزن می‌سوزد.

2- پیکر پاک فرزند رسول خدا بر خاک افتاده است.

3- بی‌طاقتی فوق العاده خواب و راحت از من ربوده است و قلبم از درد پاره‌پاره گردیده و اشکم همواره ریزان است.

4- چشمانی که چون سیل می‌گرید و اشک او را کفایت نمی‌کند و بر این ماتم از خون مدد می‌گیرد.

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 490.