السید احمد علی خان
سید احمد بن سید مطلّب بن علی خان بن خلف بن عبد المطلّب مشعشعی حویزی، وی معاصر سیّد عبد اللّه بن نور الدّین نعمت اللّه جزایری بود. او عالمی پرهیزگار و ادیب و شاعری پارسا در قرن دوازدهم هجری است که به سال 1168 ه. ق وفات یافت. [۱]
احمد علی خان در وصف فاجعه کربلا اشعاری سرود، و توصیف قلبی که در آتش حزن می‌سوزد و از درد پاره‌پاره می‌گردد.
چشمانی که چون سیل می‌گرید و اشک او را کفایت نمی‌کند و به این ماتم از خون مدد می‌گیرد خواب و راحت را از او ربوده است.
شاعر در این اشعار از گریه آسمان و زمین، ندبه انس و جن و ماتم همه‌ی کائنات و همه‌ی انبیاء الهی سخن می‌گوید.
1- تبکی علیک بقان فی مدامعهاو ما بکت غیر أنّ اللّه أبکاها
2- و اهتزت السبع و العرش العظیم‌و لو لا اللّه أصبحت العلیاء سفلاها
3- إلانس تبکی رزایاک التی عظمت‌و الجن تجت طباق ألارض تنعاها
4- رزیة حلّ فی الإسلام موقعهاتنسی الرزایا و لکن لیس تنساها
5- آل النبی علی ألاقتاب عاریةکیما یسرّ یزید عند رؤیاها
6- و راس أکرم خلق اللّه یرفعه‌علی السنان سنان و هو أشقاها
7- تبکی له أنبیاء اللّه موجعةو ما بکت لعظیم من رزایاها
8- و تستهیج له الأملاک باکیةو ما البکاء لشی‌ء من سجایاها [۲]
1- قلبم در آتش حزن تو می‌سوزد و از درد پاره‌پاره می‌شود و بر ماتم تو خون می‌گریم.
2- هفت آسمان و عرش عظیم پروردگار با این مصیبت به لرزه درآمد و آسمان و زمین بر این مصیبت گریست.
3- انس و جن و تمام کائنات به شدت بر این عزا و ماتم می‌گریند.
4- مصیبتی بر اسلام وارد شد که مصیبت‌های دیگر در مقابل آن کوچک است و به فراموشی سپرده می‌شوند امّا هیچ‌گاه نمی‌شود این مصیبت را فراموش کرد.
5- فرزندان رسول خدا (ص) برهنه و عریان در آفتابند.
6- سر گرامی‌ترین مخلوق خداوند بر نیزه سنان که شقی‌ترین افراد بشر است بالا رفته است.
7 و 8- همه‌ی انبیاء الهی بر پسر رسول خدا می‌گریند. زیرا که مصیبت بزرگتر از این وجود ندارد.
1- هی الطفوف فطف سبعا بمغناهافما لبکّة معنی دون معناها
2- أرض و لکنما السبع الشداد لهادانت و طأطأ أعلاها لأدناها
3- هی المبارکة المیمون جانبهاما طور سیناء إلا طور سیناها
4- و کیف لا و هی أرض ضمنت جثثاما کان ذا الکون- لا و اللّه- لو لاها [۳]
1- زمین طف چه زمینی است که هفت آسمان به دور او طواف می‌کنند و مکّه بدون کربلا نامفهوم است.
2- آسمانهای هفتگانه در مقابل این زمین کرنش می‌کنند.
3- و طور سینا خود را در این سرزمین میمون و مبارک می‌یابد.
4- زیرا، این سرزمین پیکر کسی را در آغوش گرفته که هستی به‌واسطه‌ی او، هستی یافته است.
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج1، ص: 455-456.