سید ماجد بحرانی
ابو علی، سیّد ماجد بن سیّد هاشم عریضی صادقی بحرانی، از فقهاء و مشاهیر علمای عصر خویش و از شعرای قرن یازدهم هجری است. ولادت و نشأت وی در بحرین بود. پس از اخذ مقدمات و ادبیات عربی، فقه و حدیث را از علمای شیعه در بحرین فراگرفت سپس به حجاز و عراق هجرت نمود و بعد به شیراز بازگشت و در آنجا مقیم شد و به تدریس و فتوی پرداخت و شیخ الاسلام شیراز گردید. از مشهورترین شاگردان وی عارف و مفسر شیعی ملا محسن فیض کاشانی، شیخ محمد بن حسن بحرانی، شیخ محمد بن علی بحرانی و عده‌ای دیگرند که بعضی از آنها را صاحب «انوار البدرین» نام برده است. وی سیدی محقّق، فاضلی شاعر، سراینده‌ای ادیب بود که گفتار عالمانه خود را در کمال بلاغت و فصاحت و با دقّت نظر ایراد می‌کرد و در علم و ادب موقعیّتی خاص داشت و سروده‌های او در نهایت ارزندگی بود. دیوان شعری نیز از او باقی مانده است که نسخه‌ای از آن نزد حرّ عاملی محفوظ بوده است.
حرّ عاملی می‌نویسد: «وی با شیخ بهایی ملاقات داشته و شیخ از او مدح و ثنای شایانی می‌کرد». [۱]
سید نخستین محدّثی بود که احادیث آل عصمت را در شیراز رواج داد.
از مهمترین آثار او: «سلاسل الحدید فی تقیید اهل التقلید»، «رساله یوسفیه»، «وجیزة بدیعه» و «حاشیه علی الاثنی عشریة الصلاتیة» را می‌توان نام برد.
وی به سال 1028 ه. ق در شیراز وفات یافت و در حرم مطهر احمد بن موسی (ع) (شاهچراغ) مدفون شد و مزارش در آن عتبه متبرکه معروفست. [۲]
سوگ سیّد الشّهدا (ع): [۳]
1- بکی و لیس علی صبر بمعذورمن قد أطل علیه یوم عاشور
2- و ان یوما رسول اللّه ساء به‌فابعد اللّه عنه قلب مسرور
3- أسید هاشمی بعد سیدکم‌أحق منه بإبراز المذاخیر
4- تلک الدماء الزواکی السائلات علی‌سمر الیعاسیب و البیض المباتیر
5- تلک الرؤوس أبت إلا العلا فسمت‌علی رفیع من الخرصان مشهور
6- یا فجعة أوسعت فی قلب فاطمةالزهراء جرح مصاب غیر مسبور
1- کسی در روز عاشورا بر او به درازا کشید در گریستن عذری ندارد.
2- در این روز خداوند سرور و شادی را از قلب رسول اللّه (ص) دور ساخت.
3- آیا بعد از آقای شما، سیّد هاشمی دیگر که بر حق‌تر از او باشد باقی مانده است؟!
4- خونهایی که در کربلا بر زمین ریخته شد خونهای پاک بزرگان و رؤسای روشنایی دین بود.
5- رفعت و بلندمرتبه‌ای آنان از سرهای بر نیزه‌شان هویدا بود.
6- این مصیبتی بود که قلب حضرت زهرا (س) را مجروح و پاره‌پاره کرد که التیام نمی‌پذیرد.
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج1، ص: 435-436.