حسن بن علی زبیر
اشاره
ابو محمّد، حسن بن علی بن ابراهیم بن زبیر ملقب به قاضی مهذّب، از ندمای «صالح بن رزیک» وزیر مصر بود. او و برادرش رشید هر دو شاعر بودند.
ابو محمّد در ربیع الاخر سال 561 (ه. ق.) در مصر درگذشت. [۱]
رثای حسین «ع»:
1- و هجرت قوما ما استجاز سواهم‌قدما قری الضیفان بالذیفان
2- إلا الأولی نزل الحسین بدارهم‌و اختار أرضهم علی البلدان
3- و سقوه إذ منعوا الشریعة بعدمارفضوا الشریعة ماء کان یمان
4- حتی لقد ورد الحمام علی الظماأکرم به من وارد ظمآن
5- تاللّه ما نقضوا هناک بقتله‌الایمان بل نقضوا عری الإیمان
6- نزلوا علی حکم السیوف و قد أبوفی اللّه حکم بنی أبی سفیان
7- و تخیروا عز الممات و فارقوافیه حیاة مذلة و هوان
8- و أنیخ فی تلک القفار حمامهم‌فأتیح لحم اللیث للسرحان
9- عجبا لهم نقلوا رؤسهم و قدنقلوا فضائلهم عن القرآن
10- فالمشرکون أخف جرما منهم‌و أشف یوم الحشر فی المیزان [۲]
1- از گروهی دور شدم که برای غذای مهمانان، سمّ مهلک تهیه کردند و قبل از آنان کسی این‌چنین نکرده بود.
2- مگر کسانی‌که حسین (ع) به منزل آنان فرود آمد و از بین تمام سرزمین‌ها، سرزمین آنها را اختیار کرد.
3- آنها بعد از رها کردن دین و جلوگیری از رسیدن به آب، از آب شمشیرها سیرابش کردند.
4- تا اینکه او تشنه‌کام به طرف مرگ رفت. چه بزرگوار است کسی‌که تشنه‌لب به سوی شهادت می‌رود.
5- به خدا سوگند که با کشتن حسین (ع) نه تنها ایمان خود بلکه اساس ایمان را درهم شکستند.
6- (حسین (ع) و یارانش) در راه خدا به فرمان شمشیر گردن نهادند و زیر بار فرزندان ابو سفیان نرفتند.
7- آنان مرگ باعزّت و افتخار را برگزیدند و از زندگی توأم با ذلّت و خواری دست کشیدند.
8- مرگ آنان در این بیابان منزل کرده بود، به همین جهت خوردن گوشت شیران برای گرگها آسان شده بود.
9- چه شگفت است که سر آنها را (بالای نیزه) جابه‌جا می‌کنند، در همان حال از فضایل آنان‌که در قرآن آمده حرف می‌زنند.
10- بنابراین در میزان روز قیامت گناه مشرکان از آنها سبکتر است.
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج1، ص:262.