محمد حسین الجباوی
محمد حسین الجباوی از شعرای عرب زبان است.
| محمد حسین الجباوی | |
|---|---|
| زادروز | 1285 ه. ق. فیحاء از توابع حلّه |
| مرگ | 1352 هجری نجف اشرف |
| جایگاه خاکسپاری | صحن شریف علوی |
| پیشه | شاعر |
| کتاب‌ها | «سفرنامه‌ی حج»، «کتابی در علم تجوید و شیوه‌های قرائت قرآن»، «تقریرات دروس فقهی و اصولی اساتیدش» و «الرحلة الحسینیه» |
زندگینامه
شیخ محمّد حسین بن شیخ حمد حلّی معروف به «جباوی» در سال 1285 ه. ق. در «فیحاء» [۱] به دنیا آمد، دروس مقدماتی و ادبی را در زادگاه خود خواند، سپس به تحصیل علوم دینی پرداخت و برای تکمیل و تحصیل دوره‌ی عالی فقه و اصول در سال 1303 هجری از حلّه به نجف هجرت نمود و به درس و تدریس پرداخت. از مهمترین اساتید او می‌توان از «شیخ حسن مامقانی» و «شیخ علی رفیش» نام برد. او در سال 1337 در کسوت مرجعیّت دینی به شهر خود بازگشت، و در سال 1352 هجری وفات یافت. جنازه‌اش را از حلّه به نجف اشرف انتقال دادند و در صحن شریف علوی دفن کردند. جباوی در نظم و نثر استاد بود.
آثار
نمونه اشعار
1- خلیلیّ هل منّ وقفة لکما معی‌علی جدث أسقیه صیّب أدمعی
2- لیروی الثّری منه بفیض مدامعی‌فانّ الحیا الوکّاف لم یک مقنعی
3- لأنّ الحیا یهمی و یقلع تارةو إنی لعظم الخطب ما جفّ مدمعی [۳]
1- ای دوست من! فرصتی ده تا با ابر یا آب دیده، دیار محبوب را آبیاری کنیم.
2- و آن سرزمین را سیراب نمائیم زیرا شرم و حیا گاهی مانع از آن می‌شود که بگرییم.
3- و گاه اجازه‌ی گریستن را می‌دهد. گرچه به جهت عظمت این مصیبت، گاهی اشک من خشک می‌شود.