چوبه محمل

نقل شده که چون در کوفه، سرهاى شهدا را بر نیزه جلوى مردم آوردند و ضجه از همه برخاست، زینب(س) چون نگاهش به سر برادر افتاد، از شدت ناراحتى پیشانى را به چوبه محمل زد و دیدند که از زیر روپوش وى خون جارى شد. آنگاه اشعارى را خواند که آغازش چنین است:

یا هلالا لما استتم کمالا		غاله خسفه فابدى غروبا
ما توهمت یا شقیق فوادى		کان هذا مقدرا مکتوبا

منبع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۱۳۷.