بکر بن حی بن تیمی‌

بکر بن حی بن تیمی، در صبح روز عاشورا به امام حسین (ع) پیوست و در هنگامی که تیرها بر خیمه‌گاه امام حسین (ع) پرتاب می‌شد، به میدان نبرد رفت و در حمله اول به شهادت رسید.

مزار یاران امام حسین(ع).jpg
اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
نام کامل بکر بن حی بن تیمی
محل زندگی کوفه
نقش های برجسته در صبح روز عاشورا به امام حسین (ع) پیوست و در هنگامی که باران تیر بر خیمه‌گاه امام حسین (ع) باریدن گرفت، جنگید و در حمله اول به شهادت رسید

نسب

بکر بن حی از قبیله بنی‌ تیم شاخه‌ای از بنی‌ طی از تبار کهلان از فروع قبیله معروف قحطان است. این قبیله ساکن کوفه بودند.

نقش در واقعه کربلا

بکر از کسانی بود که با لشکر بنی‌ امیه به کربلا برای جنگ با امام‌ حسین (ع) آمده بود، اما پس از شنیدن سخنان امام‌ حسین (ع) و اصحاب وی، در هنگامی که جنگ به اوج خود رسید، در صبح روز عاشورا به امام حسین (ع) پیوست و در هنگامی که باران تیر بر خیمه‌گاه امام حسین (ع) باریدن گرفت، جنگید و در حمله اول به شهادت رسید. [۱]

علامه شوشتری پس از اشاره به همین روایت، نوشته است که مستندات حضور و شهادت بکر در کربلا معین نشده است.[۲] بنا به نقلی پس از حمله اول به شهادت رسید. اما قول اول قوی‌تر است.

او در هنگام شهادت حدود ۵۰ سال داشت. [۳] در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است.

منبع

پی نوشت

  1. تنقیح المقال، ج۱، ص۱۷۷-۱۷۸.
  2. قاموس الرجال، طوسی التستری، محمدتقی، تهران: مرکز نشر کتاب، ۱۳۷۹ ه ق.، ج۲، ص۳۶۷.
  3. ر.ک : اعیان الشیعه، امین، سید محسن، چاپ حسن امین، بیروت: ۱۴۰۳ ﻫ ق.، ج۳، ص۵۹۳؛رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: ۱۳۸۱ ﻫ ق.، ص۳۷۰؛ رجال نجاشی (فهرست اسماء مصنفی الشیعه)، نجاشی، احمد، به کوشش موسی شبیری زنجانی، قم: ۱۴۰۷ ﻫ ق.، ص۷۹؛ رجال حلّی،حسن بن علی، قم: دارالذخائر، ۱۴۱۱ ﻫ ق.، ص۲۰۷؛ ۵. ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره.، ص۱۹۴؛ منتهی الآمال، قمی، شیخ عباس، تهران: انتشارات فراروی، ۱۳۸۱ ش. ، ج۱، ص۳۵۳؛تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه، ۱۳۵۲ ﻫ ق.، ج۱، ص۱۷۷؛ الحدائق الوردیه، محلی شهید، حمیدالدین احمد بن محمد علی، دمشق: دار اسامه.، ص۱۲۲؛ معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواه، خویی، سید ابوالقاسم، نشر توحید، ۱۴۱۳ ﻫ ق. ، ج۳، ص۳۴۰.