ابطح

ابطح منزلگاهی است که کاروان امام حسین(ع) قبل از خروج از مکه و عزیمت به کربلا از آنجا گذشتند.

معنا و مفهوم

ابطح به معنای زمین وسیعی است که در آنجا سنگریزه و ریگ قرار دارد. به دره پهن، مجرای فراخ، مسیل پهن، هموار و مسطح نیز ابطح گفته می‌شود.

محل جغرافیایی

ابطح محلی میان مکه و منا است و منطقه خیف بنی کنانه نیز در آنجا قرار دارد.

همسران منزلگاه ابطح

محل پیوستن نخستین یاران امام حسین(ع) به کاروان ایشان را این منزل دانسته‌اند. یزید بن ثبیط از اهالی بصره به همراه دو فرزندش عبدالله و عبیدالله، عامر بن مسلم عبدی و غلامش سالم بن ابولجعد، سیف بن مالک عبدی و ادهم بن امیه عبدی در روز هشتم ذی‌الحجه قبل از خروج اباعبدالله از مکه به ایشان رسیدند و تا کربلا امام خود را همراهی کردند. گفته شده که امام حسین(ع) شخصاً به استقبال آنها آمد و آنها گزارشی از اوضاع بصره به اطلاع ایشان رساندند.

منبع

• مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، ص ۷۸
• محمدرضا سنگری، آینه داران آفتاب، ج ۱، ص ۱۴۱