یاد حسین،هنگام آب نوشیدن

شهادت تشنه‌کامانۀ امام حسین«ع»،چنان داغ و غم سنگینى بر دلها نهاده است که مى‌سزد با دیدن هر نهر و چشمه و با نوشیدن هر آب و شربت گوارا،از لبهاى عطشان آن حضرت،یاد شود،چرا که آب، یادآور آن عاشوراى عطش ریز و آن کامهاى تشنۀ عاشورائیان شهید است.امام صادق«ع»فرمود:«من هرگز آب سرد ننوشیدم مگر آنکه حسین بن على را به یاد مى‌آوردم»و نیز فرمود:«ما من عبد شرب الماء فذکر الحسین و لعن قاتله الاّ کتب له مائة الف حسنة و حطّ عنه مائة الف سیّئة» هر که آب بنوشد و حسین«ع»را یاد کند و قاتل او را لعن نماید،براى او هزار حسنه نوشته مى‌شود و هزار گناه از او محو مى‌گردد.از این رو،شیعه،هنگام نوشیدن آب،بر حسین بن على سلام مى‌دهد و مى‌گوید:

سلام بر لب تشنه‌ات،یا حسین،سلام الله على الحسین و اصحابه.نیز در سقاخانه‌ها و منبعهاى آب خنک،در تابستان و در ایام محرّم،مى‌نویسند:«آبى بنوش و لعنت حق بر یزید کن»یا«بنوش به یاد لبهاى تشنۀ حسین».از زبان خود سید الشهدا هم نقل شده که فرمود:

شیعتى ما ان شربتم عذب ماء فاذکرونى او سمعتم بغریب او شهید فاندبونى

امام سجاد«ع»نیز سالهاى سال،از شهادت پدر با لب تشنه یاد مى‌کرد و مى‌گریست و هرگاه هنگام افطار غذا مى‌آوردند یا نگاهش به آب مى‌افتاد،مى‌گریست و مى‌فرمود:«قتل ابن رسول اللّه جائعا،قتل ابن رسول اللّه عطشانا» و نیز هرگاه قصّابى را مى‌دید که مى‌خواهد گوسفندى سر ببرد،مى‌گفت آبش بدهید،پدرم را با لب تشنه سر بریدند.این یاد کرد پیوسته از شهادت مظلومانۀ حسین«ع»با لب تشنه،احیاى خاطرۀ آن روز پرحادثه است.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 475-476.