واعظ

موعظه‌کننده ،سخنران،اندرزگو،کسى که در مجالس حسینى و در مناسبتهاى مختلف دینى به منبر رفته و به موعظه و صحبت مى‌پردازد و در پایان هم مصیبت مى‌خواند.منبرى.این لقب،همواره با احترام آمیخته بوده است و خود واعظ،اهل تعهّد و وارستگیهاى اخلاقى و تأثیرگذارى در نفوس و دلهاى مستمعین بوده است.

لقب واعظ،در آغاز نام تعدادى از خطباى گذشته به کار مى‌رفته است،مثل واعظ کاشفى، واعظ قزوینى و...

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 460-461.