منصب نوکرى
عنوانى است که مدّاحان و روضه‌خوانان،از روى عشق و علاقه،به مولایشان ابا عبد الله«ع»به کار و شغل خود مى‌دهند و به آن افتخار مى‌کنند و امام حسین«ع»را ارباب و خود را نوکر به حساب مى‌آورند و این نوکرى را با پادشاهى عوض نمى‌کنند.شایسته آن است که این نوکرى،خلوص و حقیقت داشته باشد و صرف ادّعا نباشد،حقیقت آن وقتى است که میان نوکر و ارباب،اطاعت از یک سو و لطف از سوى دیگر باشد.مرحوم محدث نورى گوید:«به مجرّد ذکر فضایل و مناقب و حالات و مصائب حضرت سید الشهدا«ع»کسى سمت چاکرى و منصب نوکرى آن حضرت را پیدا نخواهد کرد...
روضه‌خوان آنگاه در قطار چاکران آن حضرت در آید که آنچه گوید،براى حقّ عزّ و جل و اداى حقّ و اولیائش علیهم السلام باشد؛و الاّ کاسبى خواهد بود که آن فضایل و مناقب را سرمایه نموده و به آن مشغول تجارت شده،ابدا حقى به کسى ندارد.» [۱]
به مال و جاه و سلطنت نه رو کند نه بنگرد کسى که از صمیم دل،دمى شود گداى تو
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 438.
- ↑ لؤلؤ و مرجان،میرزا حسین نورى،ص 19.