گلوى بریده

پس از شهادت امام حسین(ع) سر مطهرش را از پیکر جدا و گلوی ایشان را بریدند.

وداع با پیکر بی سر

در کربلا تیغ بر حلقومى نهادند که بوسه‌گاه رسول خدا(ص) بود.

حلقى که بود بوسه‌گه مصطفى مدام

آزرده‌اش ز خنجر فولاد کرده‌اى

از این رو، لقب«ذبیح»بر آن حضرت داده‌اند و همچنین تعبیر «مجزور الرأس» از زبان زینب کبرى نقل شده است. در برخى مقتلها آمده‌است که حضرت زینب، هنگام وداع جسد برادرش،پیکر او را در آغوش گرفت، لب بر حلقوم بریدۀ سید الشهدا(ع) نهاد و بوسید و با آن بدن خونین وداع کرد.

آن سو نگران،نگاه پیغمبر بود		خورشید،رسول آه پیغمبر بود
اى تیغ پلید،مى‌شکستى اى کاش		آن حنجره،بوسه‌گاه پیغمبر بود

منبع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۸۵.