کمیت بن زید اسدى

از شاعران برجستۀ شیعه که سروده‌هایش دربارۀ اهل بیت و مرثیۀ امام حسین علیه السلام معروف است.کنیۀ او«ابو المستهلّ»و اهل کوفه بود.هوادارى شدید از بنى هاشم مى‌کرد و با سروده‌هایش آنان را مى‌ستود.مشهورترین شعرش«هاشمیات»است.«در وى خصالى بود که هیچ شاعر نداشت:خطیب بنى اسد،فقیه شیعه،سوار کارى دلیر،بخشنده و تیرانداز بود و در میان قومش کسى مهارت او را در تیراندازى نداشت. ولادتش در سال 60 و وفاتش در سال 126 هجرى بود.این شاعر برجسته،زبان شعرى خویش را در راه دفاع از مکتب و ولایت و بیان فضایل عترت و مظالم دشمنان خاندان پیامبر به کار گرفت.

مورد علاقه و محبّت شدید و دعاى خاصّ ائمّه بود و از بزرگترین مرثیه‌سرایان عاشورا به شمار مى‌رفت.قصیدۀ میمیّۀ«من لقلب متیّم مستهام...»او معروف است.وى در سال شهادت امام حسین«ع»به دنیا آمد و به برکت دعاى امام سجاد«ع»پایان عمرش ختم به شهادت شد.او که مدّتى متوارى بود،در ایّام خلافت مروان به شهادت رسید و در همان کوفه در مقبرۀ بنى اسد دفن شد.

امام باقر«ع»در حق او دعا فرمود که:«لا زلت مؤیّدا بروح القدس ما ذببت عنّا اهل البیت»یعنى همواره تا زمانى که از ما خاندان دفاع مى‌کنى،مؤیّد به روح القدس باشى.از جمله ابیات قصیدۀ هاشمیات اوست دربارۀ شهید کربلا:

قتیل بجنب الطّفّ من آل هاشم فیا لک لحما لیس عنه مذبّب و منعفر الخدّین من آل هاشم الا حبّذا ذاک الجبین المترّب

همچنین روایت است که در ایّام تشریق،خدمت امام صادق«ع»رسید و اجازه خواست که دربارۀ آن خاندان شعرى بخواند.حضرت اهل بیت را جمع کرد تا آنان هم بشنوند.کمیت اشعار خود را خواند و حاضران گریستند.امام صادق دست به دعا بلند کرد و گفت:«اللّهم اغفر للکمیت ما قدّم و ما اخّر و ما اسرّ و ما اعلن و اعطه حتّى یرضى».

خدایا،گذشته و آینده کمیت را ببخشاى و از نهان و آشکار او در گذر و به او آن قدر عطا کن تا راضى گردد.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 373-374.