فساد بنى امیه

یکى از علل قیام سید الشهدا«ع»،فساد دودمان بنى امیّه(شجرۀ ملعونه)بود که حکومت اسلامى را در دست گرفته،کینه‌هاى دیرین خود را بر ضدّ اسلام و پیامبر،اعمال مى‌کردند.فساد گستردۀ امویان را که از اسباب عمدۀ نهضت حسینى و امتناع آن امام شهید از بیعت با یزید بود،مى‌توان چنین شمرد:

1- اسلام‌زدایى و تحریف معارف دین و بدعت‌گذارى.

2-ترویج فرهنگ جبر و سکوت و تسلیم.

3-غارت بیت المال و صرف آن در راه منافع و امیال شخصى.

4-فساد اخلاق و ترویج شراب و شهوت و قمار.

5-احیاء تعصبهاى قومى و ارزشهاى دوران جاهلى.

6-به کار گماردن عناصر نالایق و فاسد،تنها به دلیل«اموى»بودن.

7-حیله‌گرى و تزویر و تبلیغات دروغین.

8-کینه و عداوت آنان با آل على«ع».

9-محروم کردن شیعیان ائمّه از مناصب سیاسى و حقوق اجتماعى و اقتصادى.

10-کشتارهاى دسته جمعى مسلمانان و سرکوب آنان در شهرها.

11-دستگیرى،حبس و کشتن چهره‌هاى درخشان و انقلابى و آگاه مسلمان که هوادار اهل بیت بودند.

12-بیعت گرفتن اجبارى از مردم و سران قبایل به نفع یزید.

فسادهاى فوق،از دورۀ روى کار آمدن معاویه آغاز شد و روز به روز گسترده‌تر و شدیدتر گردید و با مرگ معاویه و خلافت یزید،به اوج خود رسید و اسلام را در آستانۀ کامل نابودى قرار داد.در کتبى که به تشریح فلسفۀ قیام حسینى پرداخته،اینگونه فسادها بطور مشروحتر بیان شده است.

امام حسین«ع»در سخنان متعدّدى فساد بنى امیّه را مطرح فرموده است.از جمله در نطقى که پس از فرود آمدن در«بیضه»ایراد کرد و روى اطاعت از شیطان،ترک اطاعت خدا،فساد آشکار،تعطیل حدود الهى،حلال کردن حرامهاى خدا و تحریم حلال الهى و بیت المال را ملک خود دانستن تأکید نمود:«...الا و انّ هؤلاء قد لزموا طاعة الشیطان و ترکوا طاعة الرّحمن و اظهروا الفساد و عطّلوا الحدود و استأثروا بالفیء و احلّوا حرام اللّه و حرّموا حلاله...». و در سخن معروف خویش پس از فرود آمدن در سرزمین کربلا، روى دگرگونى اوضاع و عمل نشدن به حق و نکوهیده ندانستن باطل تأکید کرده فرمود:

«الا ترون انّ الحقّ لا یعمل به و انّ الباطل لا یتناهى عنه...».

اکنون که دیده هیچ نبیند به غیر ظلم باید ز جان گذشت کزین زندگى چه سود؟

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 345-346.