عمود
به معناى ستون وسط خیمه.نیز به معنایى گرز و چوبدستى،که همچون تیغ و نیزه و تیر و کمان،از ابزار جنگى قدیم بوده است.در کیفیّت شهادت حضرت ابا الفضل«ع»آمده است که پس از آنکه حکیم بن طفیل در نخلستان کمین کرد و با شمشیر دست چپ او را هم از کار انداخت،آنگاه کسى با گرزى آهنین بر عباس زد و او را کشت«فضربه ملعون بعمود من حدید فقتله». [۱] در مرثیه‌ها نیز گفته مى‌شود که پس از شهادت عباس«ع»،امام حسین«ع»عمود خیمۀ او را خواباند،بعلامت اینکه صاحب این خیمه به شهادت رسیده است.در میدان عاشورا،نمونه‌هایى نقل شده که کسانى به جاى نیزه و شمشیر،دست برده و چوبها یا ستون خیمه‌ها را برداشته و با آن به دشمن حمله کرده‌اند،از جمله مادر شهید عمرو بن جناده.
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 330.
- ↑ بحار الأنوار،ج 45،ص 41.