جلال کیانی
جلال کیانی (١٣٤٠ ه. ش) از شاعران معاصر است.
| جلال کیانی | |
|---|---|
| زادروز | ١٣٤٠ ه.ش کرمانشاه |
| کتاب‌ها | «عصر ظهر شب» کتابی دو زبانه (فارسی و فرانسه)، به انضمام مجموعه شعر «هیچ ردّ پایی از هیچ»، «هزاره اشباح» دو زبانه (فارسی و انگلیسی) و «دابِل فوتبال» دو زبانه (فارسی و انگلیسی). همچنین رمان عرفانی-فلسفی «رمان سفر به صفر سکوت»، «واژه‌های وحشی» و احساسات موزون |
زندگینامه
جلال کیانی در سال 1340 شمسی در کرمانشاه متولد شد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در آنجا گذراند و سپس به شهر مشهد کوچ کرد. او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.
آثار
آثار جلال کیانی عبارتند از: «عصر ظهر شب» کتابی دو زبانه (فارسی و فرانسه)، به انضمام مجموعه شعر «هیچ ردّ پایی از هیچ»، «هزاره اشباح» دو زبانه (فارسی و انگلیسی) و «دابِل فوتبال» دو زبانه (فارسی و انگلیسی)[۱]
اشعار
غزل
| از دهانم شراره می‌ریزد | شعله در استعاره می‌ریزد | |
| در نگاه از نگاهِ خشمی او | دل هر دل دوباره می‌ریزد | |
| چاره گاه عطش بپاشد.. آه | از دو دستی که چاره می‌ریزد | |
| خط خون در خراش زخمی مشک | لخته شد پاره پاره می‌ریزد | |
| بر سر آسمانم از هر سو | بی‌سوار و سواره می‌ریزد | |
| بعد از این در هیاهوی مقتل | سنگ‌ها بی‌شماره می‌ریزد | |
| بر از این بر گذار هر گودال | گوشها گوشواره می‌ریزد | |
| بعد از این ضجه‌های این صحرا | از دل سنگ خاره می‌ریزد | |
| بعد از این اشک مادری تنها | در تب گاهواره می‌ریزد | |
| بعد از این در گلوی نی در نی | شیون شیرخواره می‌ریزد | |
| بعد از این کوفه در تب فریاد | پای هر سر مناره می‌ریزد | |
| بعد از این چشم چوبه محمل | سوره سوره ستاره می‌ریزد | |
| بعد از این واژه‌های ویران‌گر | روی دارالاماره می‌ریزد | |
بعد از این.... | ||
| دشت بی‌کرانه در آتش | اشک‌ها رودخانه در آتش | |
| موج‌ها طوق تیغه طغیان | آب‌ها بی‌بهانه در آتش | |
| کوه‌ها در تب فروپاشی | دره‌ها تا دهانه در آتش | |
| صخره‌ها می‌پراشه هر سنگ | سنگ‌ها دانه دانه در آتش | |
| ابرها آذرخش خون در خون | جلگه‌ها جاودانه در آتش | |
| بادها پرده‌دار گیسویی | روی نی خورده شانه در آتش | |
| حلق‌ها حلقه‌های هر فریاد | واژه‌ها وحشیانه در آتش | |
| در زمان بی‌زمان زمان‌ها را | می‌کشید از زمانه در آتش | |
| و عطش‌گاه ماسه می‌پاشید | نیزه نیزه زبانه در آتش | |
| پشت پرچین باغ می‌رویید | شعله شعله جوانه در آتش | |
| هر شرار شراره‌ها می‌ریخت | تندر تازیانه در آتش | |
| می‌گرفت آتش آتش شلاق | هر یکی را نشانه در آتش | |
| آسمان بی‌کبوتر و تنها | مانده بود آشیانه در آتش | |
| نی سواران به کوفه می‌بردند | دو سه سر را شبانه در آتش |
| قلعه‌ها در قعود اما سرخ | صخره‌ها تا سجود اما سرخ | |
| شعله‌های دریغ اما سرد | دره‌های درود اما سرخ | |
| زوزه در زوزه باد شیون‌گرد | رشته در رشته رود اما سرخ | |
| لحظه در لحظه تند اما دیر | دیر از زهرِ زود اما سرخ | |
| در زمان بی‌زمان زمان می‌دید | ریزشای رکود اما سرخ | |
| کوره راه‌ها کمند سر بر کوچ | تا کرخت کبود اما سرخ | |
| می فرو ریخت از کتیبه کوه | سطرهای صعود اما سرخ | |
| از گداز گدازه‌ها ابریز | ابرها موج دود اما سرخ | |
| موج‌ها با تلاطم طغیان | در فراز و فرود اما سرخ | |
| بی‌حد از حد، به حدّ حلق‌آویز | حلق‌ها، بی‌حدود اما سرخ | |
| هرطنینی طنینِ می‌پاریخت | از گلوها عمود اما سرخ | |
| تا عطش‌گاه چشم می‌روئید | خوشه خوشه شهود اما سرخ | |
| در کویرای نیزه می‌پیچید | سر به سر آه عود اما سرخ | |
| کاروان می‌گذشت و جا می‌ماند | آنچه بود و نبود اما سرخ |
| چشم آتش شرار شر می‌ریخت | شعله در هر نفس شرر می‌ریخت | |
| در دهان، دره‌های کوه از کوه | قله در قله تا کمر می‌ریخت | |
| از هراسای پرسه‌واره رعد | موج، سیموج شد خطر می‌ریخت | |
| وحشت از وحشت آتش وحشت | لحظه در لحظه بیشتر می‌ریخت | |
| دست‌ها بی‌علم که می‌افتاد | شرمِ شوم از صف سپر می‌ریخت | |
| تا خراشیدِ گاه چشم از زخم | تیرها می‌نشست و پر می‌ریخت | |
| سر به طغیان تیغ تن می‌داد | تن به نیزار نیزه سر می‌ریخت | |
| بر سر هر درختِ سر بر دشت | تندر تیغه تبر می‌ریخت | |
| پای هر کشته هر جگر داری | هر نفس زهره از جگر می‌ریخت | |
| خونِ پاشیده تا اریکه عرش | قطره‌ای بر زمین اگر می‌ریخت | |
| بی‌گمان از گلوی رستاخیز | نفخه صور شعله‌ور می‌ریخت | |
| شب گذشت و ستاره‌ای در چشم | آتش از سرمه سحر می‌ریخت | |
| رقصِ شلاق و شیون از گودال | طرحی از ترس در سفر می‌ریخت | |
| که سفر سرگذشت هر تقدیر | که سفر از قضا قدر می‌ریخت |
| این اسب که بی‌سپیده برمی‌گردد | از مقتل یاس چیده برمی‌گردد | |
| چون شعله مغرب از غروب خورشید | با شیهه سربریده برمی‌گردد |
منابع
پی نوشت
- ↑ گفتوگوی مؤلف با شاعر.