عاشورا و امر به معروف

در فرهنگ عاشورا،حاکمیت ظلم یزیدى بزرگترین منکر اجتماعى است و مبارزه براى حاکم ساختن حق و قطع سلطۀ ستم،معروفى عظیم است.امر به معروف و نهى از منکر،از مهمترین فلسفه‌هاى حماسۀ خونین کربلاست.سید الشهدا در وصیّتى که نوشته و به برادرش محمد حنفیّه مى‌سپارد،مى‌فرماید:«انّى ما خرجت اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما،انّما خرجت لطلب الإصلاح فى امّة جدّى،ارید ان آمر بالمعروف و انهى عن المنکر و اسیر بسیرة جدّى و ابى علىّ بن ابى طالب» این به وضوح،نقش امر به معروف و نهى از منکر را در حرکت عاشورایى امام نشان مى‌دهد.در زیارتنامۀ آن حضرت هم این موضوع مطرح است:«اشهد انّک قد اقمت الصّلاة و آتیت الزّکاة و امرت بالمعروف و نهیت عن المنکر و جاهدت فى سبیل الله حتّى اتاک الیقین».

این تعبیرات،نشان دهندۀ عمق این فریضۀ دینى است که در متن جهاد خونین هم جلوه‌گر مى‌شود و دامنۀ امر به معروف و نهى از منکر،از واجبات و محرّمات جزئى و فرعى و فردى،حتّى به قیام براى اقامۀ قسط و سرنگونى حکومت باطل و تغییر نظام فاسد اجتماعى هم گسترش مى‌یابد. سید الشهدا،پس از امتناع از بیعت با یزید و برخوردهایى که با ولید و مروان داشت،کنار قبر پیامبر«ص»آمد و شب را آنجا به مناجات گذراند،در ضمن مناجاتش با خدا،عشق خود را به معروف بیان کرد و خواستار آنچه«خیر»است در این مسیر شد:«اللّهم انّى احبّ المعروف و انکر المنکر و انا اسألک یا ذا الجلال و الإکرام بحقّ القبر و من فیه الاّ اخترت لى ما هو لک رضى و لرسولک رضى» خدایا من معروف را دوست مى‌دارم و منکر را زشت مى‌شمارم.اى خداى بزرگوار و صاحب کرم!به حق این قبر و مدفون در آن از تو مى‌خواهم راهى و سرنوشتى برایم برگزینى که رضاى تو و پیامبرت در آن باشد.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 284-285.