ضریح

محفظه‌اى که روى قبر مطهّر سید الشهدا«ع»و امامان و امامزادگان دیگر قرار دارد.

ضریح،هم به معناى گور،قبر بى‌لحد و مغاکى است که در میان گور سازند،براى مرده، شکاف میان گور یا در یک جانب آن یا شکاف،هم به معناى خانۀ چوبین و مشبّک و یا از مس و نقره و جز آن که بر سر قبر امامى یا امامزاده سازند. در روایات است که«ضراح»، جایى در آسمان چهارم،در برابر کعبه است،خانه‌اى براى پروردگار.

در فرهنگ دینى،ضریح قبور اولیاء خدا مقدّس و متبرّک است و آن را مى‌بوسند و کنارش به زیارت مى‌پردازند و هنرمندان و صنعتگران مسلمان در ساختن و پرداختن ضریح،ظریفکاریهاى جالبى دارند.در عرف رایج میان علاقه‌مندان سید الشهدا«ع»،تعبیر «ضریح شش گوشه»بار عاطفى خاصّى دارد و دلها را به سوى خود جذب مى‌کند و شوق شیعه را به زیارت آن ضریح مطهّر بر مى‌انگیزد.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 270.